1 РАББИ бойле дей: – Коклер – тахтым, ер юзю – аякъларыма таяма. Меним ичюн эвни къайда къураджакъсынъыз? Раатланмагъа ерим не ерде оладжакъ?
Амма керчектен де, Алла ерде яшармы? Мына, коклер ве коклернинъ коклери биле Сени сыгъдырамаз! Я мен къургъан Сарай Сени сыгъдырырмы?
Давут падиша аякъ устюне турып, шойле деди: – Эй, къардашларым ве халкъым! Мени динъленъиз. Джан-гонълюмден РАББИнинъ Васиет Сандыгъы ичюн ве Алламызнынъ аякъ басмагъы ичюн бир раатлыкъ эви къурмагъа истедим. Къуруджылыкъ ичюн керек шейлерни азырлап къойдым.
Меним къураджакъ эвим пек буюк оладжакъ, чюнки бизим Алламыз эписи аллалардан буюктир.
Амма керчектен де, Алла ерде адамларнен берабер яшармы? Мына, коклер ве коклернинъ коклери биле Сени сыгъдырып оламаз! Я мен къургъан Сарай Сени сыгъдырырмы?
Эр бир ялтакълангъан агъызны, буюк лафлар эткен тиллерни РАББИ къырып ташласын!
Юдже, Юксельген, эбедий Яшагъан, Ады Азиз олгъан дей ки: – Юксек ве мукъаддес ерде яшайым, лякин тёвбе эткенлернен ве алчакъгонъюллилернен олам. Алчакъгонъюллилернинъ рухларыны джанландыраджагъым, тёвбе эткенлернинъ джанларыны тирильтеджегим.
Ливаннынъ шуретини – кипарислер, къарагъач ве чам тереклерини, – бирликте санъа кетиреджеклер, оларнен Мукъаддес Еримни безетеджеклер, ве Мен аякъ баскъан еримни шуретлейджегим.
– Адамлар Меним козьлеримден гизли ерге сакъланып олурмы? – дей РАББИ. – Мен коклернен ерни толдурмайыммы? – дей РАББИ.
Кунь догъгъан тарафындан кунь баткъан тарафынадже Меним Адым халкълар арасында буюк оладжакъ! Эр ерде Меним Адыма къокъулы отларны якъаджакълар, элял бахшышларны кетиреджеклер. Халкълар арасында Меним Адым азиз оладжакъ! – дей Ордуларнынъ РАББИси.
Мен сизлерге айтам: бу ерде Алланынъ Сарайындан да буюк Адам бар.
Иса оларгъа: – Буларнынъ эписини коресизми? Сизге догърусыны айтам: бу ерде таш устюнде таш къалмайджакъ, эписи бозуладжакъ, – деди.
Дюньяны ве онынъ барлыгъыны яраткъан Алла, ер ве кокнинъ Раббиси олып, инсан къолунен яратылгъан сарайларда яшамай.