Бабаларымызнынъ заманындан берли бугуньгедже буюк къабаатларымыз ичинде яшаймыз. Япкъан гуналарымыз ичюн озюмиз де, падишаларымыз да, руханийлеримиз де башкъа мемлекетлернинъ падишаларына берильдик; бизни къылычнен ольдюрдилер, эсир алдылар, чайпадылар, масхара эттилер, бугунь де бу алда оламыз.
О куню бойле дейджеклер: – Мына, бу – бизим Алламыз! Онъа ишандыкъ, ве О бизни къуртарды! Бу – РАББИдир! Биз Онъа ишандыкъ! О бизни къуртарды! Къуванып, шенъленейик!
Бойле шейни ким эшитти? Бунъа ошагъанны ким корьди? Бир мемлекет бир куньде догъармы, халкъ бир аньде пейда олурмы? Сион исе, агърысы тутар-тутмаз, огъулларыны тапты.
Оларны халкълар арасында ерлештиреджегим, узакъ мемлекетлерде олар Мени хатырлайджакъ. Олар анда балаларынен берабер яшайджакъ, лякин арткъа къайтаджакъ.