3 – Юзюмни бир Озюм бастым, халкълардан ич бири ёкъ эди янымда. Оларны ачувнен бастым, гъазапнен таптадым; къанлары урбаларыма сачрады, бутюн кийимлериме септирдим.
О, эшегини юзюм чубугъына багълай, эшек баласыны энъ яхшы юзюм чубугъына багълай. Урбаларыны шарап ичинде юва, кийимлерини – салкъымларнынъ къанында.
Еху: – Оны котерип ашагъы атынъыз, – деди. Изевельни котерип аттылар. Онынъ къаны диваргъа ве атларгъа сачрады, ве атлар оны таптадылар.
Къуйругъы кедр тереги киби къатты, бутындаки дамарлары сым-сыкътыр.
Раббининъ куню, Ордулар РАББИсининъ куню кельди; Руя вадийинде шашмалайлар, къыйналалар ве теляшланалар; диварлар йыкъылалар, дагъларда къычыралар.
РАББИнинъ къолу бу дагъда къаладжакъ. Моав исе, тобан кубре чукъурында тапталгъаны дайын, озь еринде тапталаджакъ.
Сархош эфраимлилер макътангъан тадж аякъ асты этиледжек.
Устюне бир зырх киби, догърулыкъны кийди, Озь башына башлыкъ киби, къуртарувны къойды. Акътыман урбасыны кийди, гъазапнен, япынджанен киби, устюни къаплады.
Ачувнен халкъларны таптадым, оларгъа гъазабымны тюшюрдим, къанларыны ерге акъыздым.
Меним эписи кучьлю адамларымны Рабби ёкъ этти; йигитлеримни йыкъмакъ ичюн, манъа къаршы чокъ адамны топлады; юзюмни баскъаны киби, Рабби Ехуда къызыны таптады.
Оракъларынъызны ишлетинъиз, – ашлыкъ пишти. Келинъиз, юзюмни басынъыз, – юзюм сыкъылгъан ерлер толу, шарап фычылары ташалар. Халкъларнынъ яманлыкълары пек буюк!
Бунынъ эписини душманым кореджек, манъа: «Къайда РАББИ, сенинъ Алланъ?» – деп айткъан душман утанаджакъ. Оны, сокъакътаки чамур киби, таптайджакълар, козьлерим буны корип тояджакъ.
Олар батырлар киби олур, сокъакълардаки чамур киби, дженкте душманларыны басаджакъ. РАББИ оларнен олгъаны ичюн, дженклешеджеклер ве атлыларны масхара этеджеклер.
Сиз яманлыкъ япкъанларны басаджакъсынъыз, ве олар Мен арекет этеджек кунюмде аякъларынъызнынъ тюбюнде тоз оладжакълар, – дей Ордуларнынъ РАББИси.