11 Топракъ осюмликлерни насыл осьтюрсе, багъча сачылгъаныны насыл етиштирсе, РАББИ-ТААЛЯ да бутюн миллетлернинъ огюнде догърулыгъыны ве шуретини косьтереджек.
Сонъ Алла: – Топракъ осюмликлерни: урлугъыны берген отларны ве чешитине коре урлугъы ичинде олгъан махсул берген мейва тереклерини осьтюрсин, – деди. Ойле де олды.
Буны насыл анъламакъ керек, деп тюшюнгенимде, шу манъа агъыр олып корюнди.
Мен инсафсызларнынъ аманлыгъыны корьдим, макътангъанларнынъ алына сукъландым.
Озь ёлунъны манъа огрет, я РАББИ, Сенинъ акъикъатынъа коре юреджегим; Адынъдан къоркъмакъ ичюн юрегимни къавий эт!
– Уян, эй, шималь ели, сен де кель, эй, дженюп ели! Багъчама эс де, онынъ гузель къокъуларыны сач. Севгилим багъчасына кельсин, татлы мейваларыны ашасын!
О куню Исраильнинъ сагъ къалгъан огъулларына РАББИден аджайип ве урьмет этильген бирев келеджек. О адам оларнынъ мемлекетинде юкселип, оларнынъ гъуруры ве шурети оладжакъ.
Озюмнен ант этем, агъзымдан чыкъкъан сёз догъру ве ич денъишмез. Эр тиз огюме чёкеджек, эр тиль Меннен ант этеджек.
Меним акъкъымда бойле дейджеклер: «Адалет ве кучь тек РАББИдедир!» Онъа къаршы душманлыкъ эткен эр кес Онъа келеджек ве утанаджакъ.
Эй, юкъарыдаки коклер, адалетни кетиринъиз; булутлар да догърулыкъны ягъдырсынлар. Ер ачылсын да, къуртулыш пейда олсун, онен берабер адалет де кельсин. Буларны яраткъан – Мен, РАББИдирим!
Догърулыгъымны якъынлаштырдым, энди о узакъ дегиль, къуртарышым кечикмейджек. Сионгъа къуртулышны, Исраильге дюльбер шуретимни береджегим.
Ах, сен Меним эмирлериме бойсунгъайдынъ! О заман тынчлыкъ-аманлыгъынъ – кениш дерья киби, догърулыгъынъ да – буюк денъиз далгъалары киби олур эди.
О заман РАББИ эр заман ёлбашчынъыз оладжакъ, къургъакъ заманында сизлерни тойдураджакъ, беденлеринъизни къавийлештиреджек; сувгъа тойгъан бир багъча, суву битмеген чокъракъ киби оладжакъсынъыз.
Топрагъынъда бир даа зорбалыкъ этмейджеклер, йыкъмайджакъ ве къырмайджакълар. Диварларынъа – «Къуртулыш», араба къапуларынъа – «Макътав» дейджексинъ.
Бутюн халкъынъ инсафлы оладжакъ, топракъкъа эбедиен сабылыкъ этеджек. Олар – Мен сачкъан фидан, къолларымнынъ иши, – Мени шуретлейджеклер.
Догърулыгъы ярыкъ киби корюнмегендже, къуртулышы янгъан къандиль киби олмагъандже, Сионнынъ файдасы ичюн сусып отурмайджагъым, Ерусалим ичюн тынчланмайджагъым.
Халкълар сенинъ догърулыгъынъны кореджеклер, эписи падишалар Шуретинъе бакъаджакълар, РАББИ Озю береджек янъы бир аднен сени адлайджакълар.
Ерусалимни гъайрыдан тиклеп, шеэрни ер юзюнде намлы этмегендже, Раббининъ огюнде сусманъыз!
Урлукъны алгъан яхшы топракъ исе сёзни эшиткен, онынъ манасына еткен адамларгъа ошай. Олардан базы адамлар – юз къат, башкъалары – алтмыш къат ве даа дигерлери – отуз къат зияде берекет берелер.
Иса оларгъа чокъ шейлер акъкъында кинаели икяелер айтты: – Бир урлукъ сачыджы тарлагъа чыкъа.
Даа башкъа урлукълар исе яхшы топракъкъа тюшип, бир урлукъ – юз къат, башкъасы – алтмыш ве даа башкъасы – отуз къат арткъач берекет берелер.
Амма сизлер – сайлангъан бир сой, падишалыкъ япкъан руханийлер, азиз миллет, Алла Озюнинъ халкъысынъыз. Сизлер Онынъ энъ гузель чизгилерини бильдиринъиз деп, Алла сизлерни къаранлыкътан Озюнинъ аджайип ярыгъына чагъырды.