5 Буны корип, бет-сымалары къуванч толу оладжакъ, юрегинъ титреп ойнайджакъ, денъиздеки байлыкъны санъа кетиреджеклер, халкъларнынъ зенгинлиги санъа бериледжек.
РАББИнинъ Мелеги оларны, ельде учып кеткен тобанны киби, айдасын.
Лякин алыш-вериштен олгъан кяр айырылып, РАББИге багъышланаджакъ. Оны сакъламайджакъ, анбарларгъа къоймайджакълар. Алыш-веришлеринден олгъан кяр РАББИнинъ юзю огюнде яшагъанларгъа кетеджек; олар тойгъандже ашайджакъ, яхшы урба кийип юреджеклер.
– Чадырынънынъ ерини кенълештир, яшагъан еринънинъ перделерини узат, утанма, йиплеринъни узат, къазыкъларынъны пекит.
Къапуларынъ даима ачыкъ оладжакъ, гедже-куньдюз къапалмайджакъ. Халкъларнынъ байлыгъыны, эм де падишаларыны санъа кетиреджеклер.
Сизлерге «РАББИнинъ руханийлери» дейджеклер, «Алланынъ хызметчилери» деп адланаджакъсынъыз. Халкъларнынъ байлыгъыны къулланаджакъсынъыз, оларнынъ шурети сизинъки оладжакъ.
РАББИ бойле дей: – Бакъынъыз, бу шеэрге озенге ошагъан тынчлыкъ-аманлыкъ береджегим, сув ташкъыны киби, онъа халкъларнынъ байлыгъыны ёллайджагъым ве сизге кейф береджегим. Сизлерни къучакъта ташыйджакълар, тиз устюне къойып охшайджакълар.
Ер юзюндеки бутюн халкъларнынъ огюнде бу шеэр Манъа къуванчлы нам, макътав ве урьмет кетиреджек. Ерусалим халкъына эткен яхшылыгъым акъкъында эшиткенде, бу халкълар шашып къаладжакълар, бу халкъкъа багъышлагъан тынчлыкъ-аманлыкъ акъкъында билип, титрейджеклер.
Бундан сонъ Исраиль огъуллары къайтаджакъ ве РАББИни, оларнынъ Алласыны, эм де Давут падишасыны къыдыраджакълар. Олар РАББИден къоркъаджакълар ве сонъки куньлериндеки Онынъ эйилигини буюк урьмет этеджеклер.
Беш бинъ алгъан сою парасыны ишлете ве даа беш бинъ къазана.
Пётрнен кельгенлер Исагъа инангъан сюннет этильген еудийлер эди. Олар Мукъаддес Рух башкъа халкъларнынъ устюне энгенини корип, шашып къалдылар,
Бизге, Рабби олгъан Иса Месихке инангъанларгъа, Алла бахшыш берген. Эгер Алла бу бахшышны мына буларгъа да берген олса, мен Аллагъа къаршы чыкъмакъ ичюн ким олам?
Чокъ йыллардан берли мында олмагъанымдан сонъ, халкъыма садакъалар ве бахшышлар кетирмек ичюн, Ерусалимге къайтып кельдим.
Агъа-къардашларым, сиз озюнъизни акъыллы тюшюнменъиз деп, бу сырны бильгенинъизни истейим: башкъа халкълардан тайинленген адамлар Аллагъа иман этмегендже, Исраиль халкъынынъ юреги вакътынджа къатты олур.
Македония ве Ахаядаки иманлылар Ерусалимдеки фукъаре иманлыларгъа ярдым ёлламагъа истедилер.
Биз къарарсыз макътанмаймыз, башкъаларнынъ ишинен де макътанмаймыз. Амма умют этемиз ки, иманынъыз къатты олгъан сайын, аранъыздаки хызметимиз де, бизге берильген къарардан чыкъмайып, даа зияде артаджакъ.
Олар халкъларны дагъгъа тараф чагъырырлар, анда догъру къурбанларны чаларлар. Олар денъизнинъ боллугъынен ве къумда сакълы хазинелернен кейфленирлер.
Халкълар шеэрнинъ ярыгъында юреджеклер. Ер юзюнинъ падишалары онъа озь байлыкъларыны кетиреджеклер.
Анда халкъларнынъ бутюн шурети ве байлыгъы кетириледжек.
Ханна дува окъуп, бойле деди: – Сен, РАББИ, манъа къуванч бересинъ, къуветим Сенден келе! Душманларымнынъ устюнден кулем – Сен мени олардан къуртардынъ!