9 Онынъ ичюн адалет бизден узакътыр, догърулыкъ бизге кельмей. Ярыкъ бекледик, къаранлыкъ кельди, парылдыгъа ишандыкъ, зифт къаранлыкъкъа огърадыкъ.
О, ёлумны къапатты, кечалмайым, ёлларымны къаранлыкънен сарды.
Амма мен яхшылыкъ беклегенде, яманлыкъ кельди, ярыкъны истегенде, къаранлыкъ кельди.
«Барайыкъ да, оларны халкълар сырасындан ёкъ этейик, Исраильнинъ ады башкъа хатырланмасын!» – дедилер.
Ярамайларнынъ ёлу исе – зифт къаранлыкъ киби, олар неге сюрюнеджеклерини бильмейлер.
Олар о куню Исраильге къаршы, денъиз киби, гурьлейджек. Топракъкъа бакъса, къаранлыкъ ве сыкъынты, ярыкъны ёкъ этип, булутлар этрафны сарды.
Эпимиз, аюв киби, окюремиз, гогерджинлер киби, инъильдеймиз, адалет беклеймиз, орталыкъта ёкъ, къуртулыш беклеймиз, бизден узакъ.
Адалетни къувдыкъ, догърулыкъны узакълаштырдыкъ; керчек мейданда сюрюнди, намускярлыкъ кирип оламады.
Аманлыкъ ёлларындан хаберлери ёкъ, юрген ерлеринде адалет ёкъ. Туткъан ёллары къыйыштыр, о ёлдан кеткен эр кес аманлыкъны бильмез.
Олар ер юзю бою долашаджакълар, чекишип, ачлыкъ чекеджеклер. Ачлыкъ заманда ачувланып, падишаларыны ве аллаларыны къаргъайджакъ.
Тёпеге бакъаджакълармы, ерге козь ташлайджакълармы, бакъсалар, эр ерде – сыкъынты ве къаранлыкъ, гъам ве къасевет. Оларны къаранлыкъ ичине къуваджакълар. Лякин азап чеккенлер ичюн гъам олмайджакъ.
РАББИни, сизинъ Алланъызны шуретленъиз! Бир кунь О, къаранлыкъ ёллайджакъ, къараргъан дагъларда аякъларынъыз сюрюнип башлайджакъ. Сиз ярыкъ беклейджексиз, Рабби исе оны олюм кольгесине, къою къаранлыкъкъа чевиреджек.
– Керчектен де, Сен Ехуданы ред эттинъми? Сионгъа нефретнен бакъасынъмы? Не ичюн бизни чекиштиресинъ? Не ичюн шифа тапып оламаймыз? Тынчлыкъ-аманлыкъны беклей эдик, яхшылыкъ кельмеди. Шифа кореджек вакътыны бекледик, къоркъуларны таптыкъ.
Аманлыкъ бекледик, эйилик кельмеди. Шифа заманыны бекледик, иште, къоркъунчлы белялар кельди».
О мени къувды, ярыкъкъа дегиль, къаранлыкъкъа алып кетти;
Шимди, кёрлар киби, сокъакълар бою юрелер, къаннен арамлангъанлары ичюн, урбаларына биле токъунмагъа олмаз.
– О куню, – дей РАББИ-ТААЛЯ, – уйледе кунешни батыраджагъым, купе-куньдюз ер юзюни къарартаджагъым.
Маротта яшагъанлар агърыдан дёрт буклене, теселли келеджегини беклейлер. РАББИден кельген беля Ерусалим къапусында тура.
Сенинъ саф козьлеринъ яманлыкъкъа бакъып оламаз, Сен акъсызлыкъкъа даянып оламайсынъ. Айса не ичюн имансызларгъа бакъып отурасынъ? Ярамазлар инсафлыларны ёкъ эткенде, не ичюн индемейсинъ?
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.