11 Эпимиз, аюв киби, окюремиз, гогерджинлер киби, инъильдеймиз, адалет беклеймиз, орталыкъта ёкъ, къуртулыш беклеймиз, бизден узакъ.
Энди, я Рабби, мен нени беклейим? Сендедир меним умютим!
Эй, Алла, манъа мерамет эт! Инсан мени ютмагъа истей. Кунь бою манъа атылып, о, мени сыкъыштыра.
Сен яраткъан бутюн халкълар келип, Сенинъ алдынъда бель букеджеклер ве Адынъны шуретлейджеклер, я Рабби!
Къарылгъач, турна киби, аджыныкълы сеснен къычырам, гогерджин киби, ах чекем. Сёнюк козьлеримнен кокке бакъам. Я Раббим! Тарсыкъам, манъа аркъа-къая ол!
Огъулларынъ такъаттан кесильди, къапкъангъа тюшкен антилопа киби, эр сокъакъ башында яталар. РАББИнинъ ачувыны бутюнлей корьдилер, Алланынъ джезасыны алдылар.
Адалетни къувдыкъ, догърулыкъны узакълаштырдыкъ; керчек мейданда сюрюнди, намускярлыкъ кирип оламады.
Аманлыкъ ёлларындан хаберлери ёкъ, юрген ерлеринде адалет ёкъ. Туткъан ёллары къыйыштыр, о ёлдан кеткен эр кес аманлыкъны бильмез.
Онынъ ичюн адалет бизден узакътыр, догърулыкъ бизге кельмей. Ярыкъ бекледик, къаранлыкъ кельди, парылдыгъа ишандыкъ, зифт къаранлыкъкъа огърадыкъ.
Аманлыкъ бекледик, эйилик кельмеди. Шифа заманыны бекледик, иште, къоркъунчлы белялар кельди».
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
джанымнынъ раатлыгъы гъайып олды, аманлыкъ не олгъаныны унуттым.
Къуртарылып, сагъ къалгъанлар чапсалар да, вадий гогерджинлери киби дагъларда сакъланаджакълар. Эр бириси акъсыз ишлери ичюн ынъранып агълайджакъ.
Олар тёшеклеринде агълагъанда, джан-юректен Менден ярдым сорамай. Отьмек ве шарап ичюн топланалар, Менден исе узакълашалар.
Къарар чыкъарылды: къыраличени союндыралар ве алып кетелер. Онынъ къадын къуллары, гогерджин киби инъильдеп, кокюслерине гъамнен уралар.
Эвель-эзельден Ниневе шеэри сувгъа толу хавуз киби эди, шимди исе эр кес, акъып кеткен сув киби, къача. «Токъта, токъта!» – деп оларгъа къычыралар, амма кимсе артына бакъмай.