1 РАББИ бойле дей: – Адалетни къорчаланъыз, инсафлы ишлер япынъыз. Якъында Мен къуртараджагъым, чокъ кечмеден, догърулыгъымны косьтереджегим.
тюрлю мемлекетлерден топлап алды: шаркътан ве гъарптан, шималь ве дженюптен!
Сен яраткъан бутюн халкълар келип, Сенинъ алдынъда бель букеджеклер ве Адынъны шуретлейджеклер, я Рабби!
Юксеклерде отургъан РАББИ юджедир! О Сионны адалетке ве догърулыкъкъа толдураджакъ.
Догърулыгъымны якъынлаштырдым, энди о узакъ дегиль, къуртарышым кечикмейджек. Сионгъа къуртулышны, Исраильге дюльбер шуретимни береджегим.
Тезден эр кесни адалетли джезалайджагъым, къуртармагъа якъынлашам, халкъларны кучьлю къолумнен суд этеджегим. Адалар Манъа ишанаджакъ, кучюме умют багълайджакълар.
Яман адам – озь ёлуны, беля кетирген киши – озь къара ниетлерини ташласын ве РАББИге, Алламызгъа, къайтсын. Рабби мераметли олып, оны багъышлайджакъ.
Мен, РАББИ, адалетни севем, чайпавнен зорбалыкъны корьмеге истемейим, мукяфатларыны акълылыкънен береджегим, оларгъа эбедий васиетни береджегим.
Догърулыкънен яшагъанларны, ёлларынъны акъылында туткъанларны Сен къуванчнен къаршылайсынъ. Мына, бизлер чокътан гуна япкъанларымыз ичюн, бизге къаршы ачувландынъ. Биз насыл къуртуладжакъмыз?
Сенинъ халкъынъа ве азиз Ерусалим шеэринъе 70 кере еди йыл берильди. Бу вакъыт сонъуна акъсызлыкълар битеджек, гуналар кесиледжек, къабаатлар ичюн одеме этиледжек, эбедий акъикъат тикленеджек, руялар ве пейгъамберликлер беджериледжек ве азизлернинъ Азизи ягънен сюртюледжек.
Ялан теразени къолда туткъан алыш-веришчилер алдатмагъа север.
Эй, инсан! Эйилик не олгъаны санъа бильдирильди, РАББИ сенден не истегени де хабер этильди: адалетли арекет этмек, мераметни севмек ве Алланънынъ огюнде юваш юрекнен яшамакъ.
РАББИнинъ огюнде гуна япкъаным ичюн, Онынъ ачувына даянаджагъым, Онынъ ишиме къарар чыкъараджагъыны, мени акълайджагъыны беклейджегим. О вакъыт О, мени ярыкъкъа чыкъараджакъ, ве мен Онынъ акъикъатыны кореджегим.
– Къулум Мусанынъ Къануныны акъылларынъызда тутунъыз. Мен бу Къанунны, эм де низамнамелерни ве къарарларны Хорев дагъында бутюн Исраиль ичюн буюрдым.
– Тёвбе этинъиз! Кок Падишалыгъы энди пек якъын! – деп илян эте эди.
О вакъыттан сонъ Иса: – Тёвбе этинъиз! Кок Падишалыгъы якъын кельди, – деп, адамларгъа Алланынъ шейлерини огретип башлады.
– Вакъты-саати кельди! Алланынъ Падишалыгъы якъынлашты! Тёвбе этинъиз, Къуванчлы Хаберге инанынъыз! – дей эди Иса.
Ким Онынъ истегини беджермеге истесе, бу огретюв Алладанмы я да Мен Озюмден айткъанымны биледжектир.
Къуванчлы Хаберде Алла бизге бильдире ки, биз Алланынъ огюнде тек иманымыз ярдымынен акъланып оламыз. Языда да бойле айтылгъан: «Ким иманы ярдымынен инсафлы олса, яшайджакъ».