11 Агъзымдан чыкъкъан сёзюм ойле де, Манъа бош къайтмайджакъ. О, истегимни беджереджек, япсын деп оны ёллагъан ишни беджереджек.
Кок ве ер из къалдырмайып кечерлер, лякин Меним сёзлерим кечмез.
Башындан башлап сонъунадже оладжагъыны хабер этем, къадимий заманлардан даа олмагъан шейлер акъкъында айтам: – Ниетлерим оладжакъ, истеген эр шейни япаджагъым.
Инанмакъ ичюн, биринджиден эшитмек керек, Месихнинъ сёзлерини эшитмектир.
Рух аятны багъышлай, беден исе ич бир файда кетиралмай. Меним сизге айткъан сёзлерим – Рух ве аяттыр.
Озюмнен ант этем, агъзымдан чыкъкъан сёз догъру ве ич денъишмез. Эр тиз огюме чёкеджек, эр тиль Меннен ант этеджек.
Гъайып олаяткъанлар ичюн хач акъкъындаки хабер акъылсызлыкътыр. Амма къуртулышны алаяткъан бизге бу хабер – Алланынъ къудретидир.
Шунынъ ичюн биз токътамайып Аллагъа шукюр этемиз ки, сизлер бизден Алланынъ Сёзюни эшиткенинен, оны инсан сёзю киби дегиль, Алланынъ Сёзю оларакъ къабул эттинъиз. Бу хабер акъикъатен Алланынъ Сёзюдир, ве о, сизлерде, инангъанларда, арекет эте.
Сизлер бозуладжакъ урлукътан дегиль, лякин ольмейджек урлукътан, Алланынъ тири ве эбедий Сёзюнен янъыдан догъулдынъыз.
Алла истеп, акъикъат Сёзю ярдымынен бизге яшайыш берди, биз Онынъ яраткъанлары арасында биринджи ерни аладжагъымызны истеди.
Устюне сыкъ-сыкъ ягъгъан ягъмурны синъдирген ве койлюлер ичюн файдалы осюмлик берген топракъ Алладан берекет ала.
– Бу меним ичюн Нухнынъ сув ташкъыны кибидир. Нухнынъ сув ташкъыны ер юзюни бир даа басмайджакъ, деп ант эттим, ойле де, санъа ачувланмамагъа, сени серт опькелемемеге ант эттим.
Сагъанакъ киби огреткеним ягъар, чыкъ киби лафым тюшер, ягъмур киби янъы откъа ислер, ягъмурчыкъ киби ешилликке олур.
Алла адам дегиль, О, ялан сёйлемез. Алла инсан огълу дегиль. О, тюшюнджесини денъиштирмез. Айтып да, япмазмы? Сёз берип де, ерине кетирмезми?
От къуруй, чечек тюше, РАББИнинъ Сёзю исе эбедиен яшай!
Оны йыкъмагъа РАББИ истеди, Оны чекишмеге ёллады. Джаныны къабаат ичюн къурбаны оларакъ берсе, эвлятлары узакъ йыллар яшайджакълар, Озю исе РАББИнинъ истегини беджереджек.
– Оларгъа берген васиетим будыр, – дей РАББИ. – Сеннен булунгъан Рухум ве агъзынъа къойгъан сёзлерим эбедиен эм сенинъ агъзынъда, эм балаларынънынъ агъзында, эм торунларынънынъ агъызларында къаладжакъ. Шимдиден ве эбедиен ойле оладжакъ!
Юрегининъ ниетлерини беджермегендже, РАББИнинъ ачувы ятышмаз. Сиз буны сонъки куньлерде ачыкъ анълайджакъсынъыз.
Мен, РАББИ, буны айтам. Вакъыт якъынлаша, ве Мен буны япаджагъым. Энди Мен арткъа къайтмам, аджымам, пешман да этмем. Сен юрген ёлларынъа коре ве ишлеринъе коре джезаланаджакъсынъ, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Мына, РАББИ буюраджакъ, ве буюк эвлер харабеге чевириледжек, кичик эвлер парча-парча оладжакъ.
Смаил буюгенде, РАББИ онынъ янында эди ве онынъ эр бир айткъан сёзюни беджерди.
РАББИ манъа: – Йирмея, не коресинъ? – деди. – Бадем терегинден япылгъан таякъны корем, – дедим.
– Догъру коресинъ, – деди манъа РАББИ. – Мен юкъламайым, айткъанларымны беджереджегим.
Башкъа вакъыт РАББИ менден: – Не коресинъ? – деп сорады. – Къайнагъан бир къазан корем. Шимальден бу тарафкъа эгильген, – дедим.
О топракъ акъкъында айткъан бутюн сёзлеримни беджереджегим, Йирмеянынъ бу халкъларгъа айткъан ве бу китапта язылгъан бутюн пейгъамберлик сёзлерини ерине кетиреджегим.
Лякин Мен къулларыма пейгъамберлерге айткъан сёзлерим ве буюргъан низамнамелерим деделеринъизнинъ яшайышларында беджерильди. О вакъыт олар Манъа тёвбенен къайтып: «Ордуларнынъ РАББИси бизни яшайыш ёлларымыз ичюн ве япкъан ишлеримиз ичюн джезалады», – дедилер.