14 Сенинъ догърулыгъынъ къавий оладжакъ, зорбалыкъ сенден узакълашаджакъ, ич бир шейден къоркъмайджакъсынъ, дешет де санъа якъынлашмайджакъ.
Юкъламагъа къоркъусыз ятарсынъ, юкълап къалгъанынъдан сонъ да юкъунъ татлы олур.
Эвельки киби, санъа къадыларны тайинлерим, башында олгъаны дайын, меслеатчыларны къояджагъым. О заман сенинъ акъкъынъда: «Акъикъат шеэри, ишанчлы баш шеэр», – дейджеклер.
РАББИ Сионны адалетнен, тёвбе эткен огъулларыны акъикъатнен къуртараджакъ.
сен Вавилоннынъ падишасыны мыскъыллап, онынъ акъкъында бойле йырлайджакъсынъ: – Залым ёкъ олды, гъазабы да битти.
Къувалангъан моавлыларым сеннен берабер яшасын, оларны залымлардан сакъла». Залымнынъ сонъу келеджек, зулум битеджек, чекиштиргенлер ер юзюнден гъайып оладжакъ.
РАББИ миллетлерни суд этеджек ве чокъ халкъларны къабаатлайджакъ. Адамлар къылычларындан сабан тишлерини дёгеджек, мызракъларындан юзюм кесмек ичюн пычакълар япаджакъ. Бир даа халкъ халкъкъа къаршы къылыч котермейджек, энди дженк этмеге огренмейджек.
Къапуларынъызны ачынъыз: инсафлы миллет, ишанчлы халкъ кирсин.
Догърулыкъ тынчлыкъ-аманлыкъ кетиреджек, догърулыкъ эбедиен раатлыкъ ве хавфсызлыкъ береджек.
Кечмиштеки дешетлеринъизни хатырлап: «Халкъымызны сайып чыкъкъан, бергилерни теразеге чеккен, къуллелеримизни сайгъан къайда?» – дейджексинъиз.
Меним акъкъымда бойле дейджеклер: «Адалет ве кучь тек РАББИдедир!» Онъа къаршы душманлыкъ эткен эр кес Онъа келеджек ве утанаджакъ.
Сени чекиштиргенлерге озь этлерини ашатаджагъым, тазе шараптан киби, озь къанларындан сархош оладжакълар. О заман эр бир джан биледжек ки, Мен – РАББИ, сенинъ Къуртарыджынъ, сени сатын алгъан Батыр, Якъупнынъ Алласыдырым.
Не ичюн сизни яраткъанны, коклерни кергенни, ер юзюне темель къойгъан РАББИни унутасынъыз? Не ичюн сизни ёкъ этмеге азырлангъан залымнынъ ачувындан даима, эр кунь къоркъып отурасынъыз? Къана, не ерде залымнынъ ачувы?
Котериль, эй, Сион, котериль! Къудретли ол! Эй, азиз шеэр Ерусалим! Дюльбер урбаларынъны кий! Эндиден сонъ сюннет этильмеген, арам олгъан ич кимсе къапуларынъдан кирмейджек!
Къоркъма, масхара олмайджакъсынъ, утанма, ашаланмайджакъсынъ. Яшлыкъ айыбынъны унутаджакъсынъ, туллыкъ масхаралыгъынъны бир даа хатырламайджакъсынъ.
Топрагъынъда бир даа зорбалыкъ этмейджеклер, йыкъмайджакъ ве къырмайджакълар. Диварларынъа – «Къуртулыш», араба къапуларынъа – «Макътав» дейджексинъ.
Бутюн халкъынъ инсафлы оладжакъ, топракъкъа эбедиен сабылыкъ этеджек. Олар – Мен сачкъан фидан, къолларымнынъ иши, – Мени шуретлейджеклер.
РАББИде буюк къуванч тападжагъым, Аллам ичюн джаным шенъленеджек. О манъа къуртулыш урбаларыны, инсафлыкъ урбасыны кийдирди. Киевге, руханийге киби, башыма сарыкъ къойды, бир келинни киби, ильванларнен безетти.
Догърулыгъы ярыкъ киби корюнмегендже, къуртулышы янгъан къандиль киби олмагъандже, Сионнынъ файдасы ичюн сусып отурмайджагъым, Ерусалим ичюн тынчланмайджагъым.
Мидьян йыкъылгъан куню киби, халкъкъа агъырлыкъ эткен боюндырыкъны ёкъ эттинъ, омузларыны ургъан сопаны ве залымнынъ таягъыны Сен къырдынъ.
Падишалыкъ эткенине ве акимиети тюбюнде аманлыкъ-тынчлыкъкъа сонъ олмайджакъ. Давутнынъ тахтындан эбедиен падишалыкъ этип, адалетнен ве догърулыкънен падишалыкъны пекитеджек ве къавийлештиреджек. Буларнынъ эписи – гъайрет ве буюк севгинен япылгъан Ордулар РАББИсининъ ишидир.
– Сен де, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ, – отюнъ патламасын, Исраиль! Бакъынъыз, Мен сени къуртараджагъым, сени ве эвлятларынъны узакъ мемлекеттен, эсирлик топрагъынъдан къайтараджагъым. Якъуп къайтып, тынч ве аман-эсен яшайджакъ, оны кимсе къоркъузмайджакъ.
Огъуллары эвельки киби оладжакъ, джемиети кене Меним огюмде тураджакъ, оларны чекиштиргенлернинъ эписини джезалайджагъым.
Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы, бойле дей: – Халкъымны эсирликтен къайтаргъанымда, Ехуда топрагъында ве шеэрлеринде кене бойле дейджеклер: «РАББИ сени багъышласын, эй, догърулыкъ булунгъан ер, эй, азиз дагъ!»
Озьлеринъиз инсафлы ишлер сачынъыз ве ишанчлы севгини джыярсынъыз. Юреклеринъизнинъ къазылмагъан топрагъыны къазынъыз, чюнки РАББИни къыдырмагъа вакъыт кельди. О заман РАББИ кельгенде, сизге акъикъатны ягъдыраджакъ.
РАББИ бойле дей: – Мен Сионгъа къайтаджагъым ве Ерусалим ичинде яшайджагъым. Ерусалимге «Акъикъат шеэри» дейджеклер, Ордулар РАББИсининъ дагъы «Азиз дагъ» деп адланаджакъ.
Мен Эвимнинъ янында ерлешеджегим ве ордуларгъа къаршы, кельген-кеткенлерге къаршы къаравуллыкъ этеджегим. Хорлагъан адамгъа бир даа кечмеге ёл бермейджегим, Озь козюмнен бунъа мукъайт оладжагъым.
Лякин Алла берген сёзюне коре, биз янъы ерни ве янъы коклерни – догърулыкъ булунгъан ерни беклеймиз.