О куню бойле дейджеклер: – Мына, бу – бизим Алламыз! Онъа ишандыкъ, ве О бизни къуртарды! Бу – РАББИдир! Биз Онъа ишандыкъ! О бизни къуртарды! Къуванып, шенъленейик!
Бундан сонъ кок ортасында учкъан башкъа бир мелекни корьдим. Бу мелек ер юзюнде яшагъан эр бир миллет, къабиле, тиль ве халкъкъа эбедий къуванчлы хаберни илян эте эди.
Я Рабби! Сенден ким къоркъмаз, Адынъны ким шуретлемез? Ялынъыз Сен Мукъаддессинъ. Бутюн халкълар янынъа келип, Санъа ибадет этеджеклер, чюнки эр кеске адалетли арекетлеринъ ачылды.