5 Тезден эр кесни адалетли джезалайджагъым, къуртармагъа якъынлашам, халкъларны кучьлю къолумнен суд этеджегим. Адалар Манъа ишанаджакъ, кучюме умют багълайджакълар.
Озь халкъына къудретли ишлерини косьтерди, халкъларнынъ топракъ мирасыны оларгъа берди.
Инсафлылар исе къувансын, Алланынъ огюнде севинсинлер, къуванч иле шенъленсинлер олар!
Сен яраткъан бутюн халкълар келип, Сенинъ алдынъда бель букеджеклер ве Адынъны шуретлейджеклер, я Рабби!
Алламыз олгъан РАББИни юксельтинъиз, азиз дагъында Онъа ибадет этинъиз, чюнки Алламыз олгъан РАББИ мукъаддестир!
О куню Рабби кене къолуны узатаджакъ ве Озь халкъынынъ сагъ къалгъанларыны Ашшур ве Мысырдан, Патрос ве Хуштан, Элам ве Шинардан, Хамат ве денъиз адаларындан къайтараджакъ.
Онынъ ичюн, куньдогъушта яшагъанлар! РАББИни макътанъыз! Денъиз адаларында яшагъанлар! РАББИнинъ, Исраиль Алласынынъ Адыны шуретленъиз!
Эбедиен РАББИге ишанынъыз, РАББИ-Тааля – эбедий Къаядыр.
Я РАББИ! Бизни аджы! Санъа ишанамыз! Бизге эр саба-танъда такъат бер, бизни сыкъынты заманда къуртар!
РАББИ – бизим Суд Этиджимиз, РАББИ – Къанун Бериджимиз, РАББИ – бизим Падишамыз, О – бизим Къуртарыджымыз!
Бакъынъыз, РАББИ-ТААЛЯ кучюнен келе, акимиет къудретинен якъынлаша. Бакъынъыз, О, мукяфатлайджакъ, адамларгъа акъларыны береджек!
Ер юзюнде адалетни пекитмегендже, болдурмаз, такъаттан кесильмез, адалардаки халкълар Онынъ къанунына умют багълар.
Догърулыгъымны якъынлаштырдым, энди о узакъ дегиль, къуртарышым кечикмейджек. Сионгъа къуртулышны, Исраильге дюльбер шуретимни береджегим.
– Адалар, Мени динъленъиз, узакътаки халкълар, къулакъ асынъыз! Догъгъанымдан мени РАББИ чагъырды, адымны ана къурсагъындан бильди.
Санъа къаршы ич бир япылгъан силя енъиш къазанмайджакъ, судда сеннен давалашкъан эр кимни къабаатлайджакъсынъ. РАББИ къулларынынъ къысмети бойледир, оларны Мен акълайджагъым, – дей РАББИ.
РАББИ бойле дей: – Адалетни къорчаланъыз, инсафлы ишлер япынъыз. Якъында Мен къуртараджагъым, чокъ кечмеден, догърулыгъымны косьтереджегим.
Адам олмагъаныны корьди, оларны къорчаламагъанына шашты. Лякин Онынъ кучю ярдым этти, догърулыгъы таянч олды.
Манъа адалар ишаналар, башында Таршиш гемилери келелер, узакълардан кумюш ве алтынларынен огъулларынъны кетирелер, РАББИнинъ Ады, сенинъ Алланъ, Исраильнинъ Азизи ичюн шуны япалар. РАББИ сени шуретледи!
Мына, РАББИ ер юзюнинъ кенарларына илян эте: – Сион къызына: «Мына, Къуртарыджынъ келеята! О, мукяфатлайджакъ, акъларыны береджек», – денъиз.
Бакътым, ярдым этеджекни корьмедим, къол тутаджакъ олмагъанына шаштым. Амма кучюм Манъа енъиш берди, гъазабым Манъа къол тутты.
Халкълар чыкъсынлар ве Ехошафат вадийинде топлансынлар. Мен анда отураджагъым ве чевре-четтеки эписи халкъларны суд этеджегим.
РАББИ оларнынъ эписи аллаларыны ёкъ этип, олар ичюн пек къоркъунчлы оладжакъ. Бутюн дюньяда эр бир халкъ, эр бири озь еринде Онъа ибадет этеджек.
Иса оларгъа якъынлашып, лафыны башлады: – Манъа кокте де, ерде де бутюн акимиет берильди.
– Тёвбе этинъиз! Кок Падишалыгъы энди пек якъын! – деп илян эте эди.
Иса шегиртлерине: – Бутюн дюньяны айланып чыкъынъ ве яратылгъаннынъ эписине Къуванчлы Хаберни илян этинъ!
Ерусалимден башлап, эписи халкъларгъа илян этиледжектир ки, Месихнинъ Адынен тёвбе этселер, гуналары багъышланаджакълар.
Озю къойгъан адамнен О, дюньяны адалетли суд этмек ичюн бир кунни тайин этти. Бу адамны олюлерден тирильтип, эр кеске шаатлыкъ этти, – деди.
Мен илян эткен Къуванчлы Хаберге коре, Алла адамларнынъ гизли ишлерини Иса Месих аркъалы суд этеджек куньде бойле оладжакъ.
Эпимиз Месихнинъ суд тахты огюнде тураджакъмыз ве беденде яшагъан вакъытта япкъан яхшы я да яман ишлеримизге коре акъкъымызны аладжакъмыз.
Амма бу шей санъа пек якъындыр. О, агъзынъда ве юрегинъдедир. Сен оны беджерип олурсынъ!
РАББИ Онъа къаршы чыкъкъанларны ер юзюнден силир, оларгъа коклерден РАББИнинъ гудюрдиси энер. РАББИ бутюн дюньяны суд этер. Озю къойгъан падишасына кучь берер, Озю сайлагъан Месихни къуветнен пекитип, шуретлер.