17 Эй, Ерусалим! Котериль, котериль, тур аякъкъа! РАББИ санъа Озь къолунен къадени берди, къаде Онынъ ачувына толу эди. Сен къадеден ичтинъ ве аякъларынъда турып оламадынъ.
Белясыны озь козьлеринен корьсюн, Къудретли Алланынъ гъазабыны ичсин.
«Фукъарелер къыйналалар, ёкъсуллар агълайлар. Шунынъ ичюн шимди тураджагъым, – дей РАББИ. – Олар тузакъкъа тюшюреджек адамны хавфсыз ерде сакълайджагъым».
Юрегим такъаттан кесильди, ернинъ четинден Сени чагъырам. Мен чыкъып оламагъан къаягъа мени алып чыкъ!
Сенинъ чадырынъда эбедиен яшайым, къанатларынъ кольгесинде хавфсызлыкъ тапайым. Сэла
Эй, Алла, Сен суд этмеге турдынъ, ердеки бутюн заваллыларгъа къуртарувны кетирдинъ. Сэла
Сен къоркъунчлысынъ, гъазабынъ кельгенде, къаршынъда ким тура билир?
Шашынъыз, къатып къалынъыз! Кёр олунъыз, козьлеринъиз корьмесин! Олар сархошлар, амма шараптан дегиль, тентир-ментир юрелер, амма ичкиджиликтен дегиль.
– Ерусалимнен йымшакъ лаф этинъиз, онъа хабер этинъиз: дженк вакъты битти, къабааты ичюн одеме этильди, бутюн ишлеген гуналары ичюн РАББИнинъ къолундан эки къат корьди.
Шунынъ ичюн, эй, эзиетленген, шарапсыз сархош олгъан! Буны динъле!
РАББИ-Таалянъ, Озь халкъыны къорчалагъан Алланъ бойле дей: – Бакъ! Къолунъдан сархошлаткъан къадени, гъазабым къайнагъан савутны алдым. Бир даа ондан ичмейджексинъ.
Котериль, котериль, эй, РАББИнинъ къолу! Къудретли ол! Къадимий заманлардаки киби, эвельки несиллерде олгъаны киби, котериль! Сен Рахавны парча-парча кесмединъми? Денъиз аждерханы урмадынъмы?
Котериль, эй, Сион, котериль! Къудретли ол! Эй, азиз шеэр Ерусалим! Дюльбер урбаларынъны кий! Эндиден сонъ сюннет этильмеген, арам олгъан ич кимсе къапуларынъдан кирмейджек!
Ачувнен халкъларны таптадым, оларгъа гъазабымны тюшюрдим, къанларыны ерге акъыздым.
оларгъа айт: «РАББИ бойле дей: Бакъынъыз, бу мемлекетте яшагъан эр кесни: Давутнынъ тахтында отургъан падишаларны, руханийлерни, пейгъамберлерни, Ерусалимде яшагъанларнынъ эписини сархошлаткъандже шарапкъа толдураджагъым,
Ерусалим шеэри, Ехуда шеэрлери, падишаларынен башлыкълары ондан ичти ве, бугунь корюнгени киби, харап ве бакъымсыз олдылар, масхарагъа ве къаргъышкъа чевирильдилер.
Оларгъа бойле айт: – Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы бойле дей: «Ичинъиз, сархошланынъыз, къусунъыз ве ерге йыкъылынъыз. Мен сизге къаршы ёллайджакъ къылычнынъ огюнде ерден турманъыз».
О вакъыт ачувымнен гъазабым чыкъып, Ехуда шеэрлеринде ве Ерусалимнинъ сокъакъларында янып башлады, ве, бугунь корьгенинъиз киби, олар бакъымсыз ве харап олдылар.
– Мына, Мен Ерусалимни бутюн этрафтаки халкъларны тепретеджек къаде япаджагъым. Ерусалимни алкъагъа аладжакъ вакъытта, Ехуда да шунынъ ичюн титрейджек.
Иса агъа-къардашкъа джевап берип: – Сизлер не истегенинъизни бильмейсиз. Мен ичеджек къадени ичип олурсызмы? – деди. – Олурмыз! – деди олар.
Энди кереги киби, озюнъизни къолгъа алынъыз ве гуна япманъыз! Сизинъ айыбынъызгъа, сизлерден базыларынъыз Алланы бильмейлер.
чюнки эр ачылгъан шей – ярыкътыр. Шунынъ ичюн бойле айтылгъан: «Эй, юкълагъан, тур ве олюлерден котериль, ве Месих сени ярыкълатыр».
РАББИ сени делиликнен, кёрлукънен ве акъылдан таювнен ураджакъ.
Козьлеринъ корьгенлеринден сен акъылдан айырыладжакъсынъ.
онынъ башына Алланынъ гъазабы тюшеджек, о, сув къошулмагъан шарапны ичкен адам онынъ бутюн кучюни дуйгъан киби, Алла гъазабынынъ бутюн кучюни дуяджакъ. Ондан гъайры, о, атеш ве кукюрт ичине атыладжакъ ве азиз мелеклернен Къозунынъ алдында азап чекеджек.
Буюк шеэр учь къысымгъа болюнди. Миллетлернинъ шеэрлери ёкъ этильди. Алла буюк Вавилон шеэрини унутмагъан; О, онынъ башына Озь дешетли гъазабыны, шарапкъа толу къадесини киби, тёкти.
Вавилон сизге насыл япкъан олса, сиз де онъа ойле япынъыз! Япкъан ишлерине коре онъа эки кере зияде къайтарынъыз! О, озь къадесинде сизге шарап азырлады, сизлер исе онъа айны шу къадеде эки кере чокъ шарап азырланъыз!
Тур, Девора, тур! Тур, тур, тюркю йырла! Тур, Баракъ! Авиноам огълу, эсирлеринъни алып кель!