4 Рухтан тюшкенни сёзнен юреклендирейим деп, РАББИ-ТААЛЯ манъа акъыллы лаф этмеге къабилиетини берди. Акъыллы адам киби динълейим деп, эр саба къулагъымны уята.
ёлдан урулгъанларгъа сёзлеринъ такъат берди, тизи титрегенлерге сен къувет бердинъ.
Оларнынъ агъзындан бош лафлар таша, онъ къоллары ялангъа ынтылалар.
Олар мени корьмеге кельсе де, ялан айтып, юрегинде яманлыкъ топлайлар, тышарыгъа чыкъар-чыкъмаз, лаф уйдуралар.
Биз Аллагъа сыгъынамыз, О, бизге къувет бере. Агъыр вакъытларымызда О, бизге тез-тез ярдым этип тура.
Фигъан къопаргъан сесимни динъле, эй, Падишам ве Аллам, мен Санъа дува этем.
Шималь ве дженюп тарафларыны Сен яраттынъ, Тавор ве Хермон дагълары Адынъа къуванчнен къычыралар.
Къасевет адамнынъ юрегини къырар, гузель сёз исе оны къувандырыр.
Джевап берип олгъан адам къуваныр, вакътында айтылгъан сёз пек гузельдир.
Еринде айтылгъан сёз кумюш оймаларында алтын алма кибидир.
Бу беля кельген сайын, сизлернинъ башынъызгъа тюшеджек, эр саба, эр куньдюз, эр гедже сизге келеджек. Хаберни анълап, къоркъудан къалтырайджакъсынъыз.
Кимге акъыл огретип оладжакъ? Кимге Раббининъ хаберини анълатаджакъ? Ана сютюни якъында эмгенлерге, янчыкъ кокюстен айырылгъан балаларгъамы?
О заман кёр адамларнынъ козьлери ачыладжакъ, сагъырларнынъ къулакълары эшитеджек.
Болдургъангъа – кучь, такъаттан кесильгенге буюк къудрет бере.
Аранъыздан РАББИден ким къоркъа? Къулунынъ сёзюни ким тута? Ярыкъ олмайып, къаранлыкъта юргенлер РАББИнинъ Адына ишансын, Алласына таянсын.
Огъулларынъ эписини РАББИ акъкъында огретеджеклер, огъулларынъ буюк тынчлыкъ-аманлыкъ ичинде яшайджакъ.
– Шаатнынъ сёзлери киби, бу кягъытны сарып, багъла, шегиртлерим огюнде эмирлериме печат къой.
Сонъ РАББИ къолуны узатып, агъзыма тийдирди ве манъа: – Иште, агъзынъа сёзлеримни къойдым, – деди.
Болдургъанларгъа сувны береджегим, такъаттан кесильгенлерни ашкъа тойдураджагъым.
Эр кунь РАББИге бутюнлей якъыладжакъ къурбан оларакъ бир йыллыкъ къусурсыз къозуны кетир, эр саба шу къурбанны чал.
Агъыр юк тюбюнде къыйналгъан ве болдургъанлар! Меним яныма келинъиз – Мен сизге раатлыкъ берерим.
Озюнинъ юртуна келип, ерли халкънынъ синагогасында огрете башлады. Оны динълегенлер шашып къала эдилер. – О къадар акъыл ве къудрет Онъа къайдан кельген? – дей эди олар.
Кимсе Исагъа бир сёз айтып джевап берип оламады. Шу куньден башлап, ич бир адамнынъ Онъа суаль бермеге джесарети етмеди.
Мен сизни ойле бир лафкъа уста ве икметли этерим ки, сизге къаршы чыкъкъанлардан ич бириси къаршынъызгъа турып, ич бир шей айтып оламаз.
Эписи Онынъ акъкъында яхшы шейлер айта эдилер, Онынъ агъзындан чыкъкъан хайырлы сёзлерге шаша эдилер. Лякин бир-биринден: – Я О, Юсуфнынъ огълу дегильми? – деп сорай эдилер.
– Бу Адам киби ич бир вакъыт ич кимсе лаф этмеген! – деди аскерлер.
РАББИ манъа о заман: «Оларнынъ айткъанлары яхшыдыр, – деди.
– Мен олар ичюн семетдешлерининъ арасындан санъа ошагъан Пейгъамберни асыл этерим. Мен онъа айтаджакъ сёзлерини береджегим. О, оларгъа айтаджакъларынынъ эписи Меним эмирлериме коре оладжакъ.