22-23 Шарап ичмекте батырларгъа, тюрлю ичерликлерни азырламакъта кучьлюлерге, къапар алып, къабаатлыны акълагъанларгъа, акълыларнынъ акъкъыны тартып алгъанларгъа беля!
Уйле вакътында ёлгъа чыкътылар. Бен-Хадад онъа ярдым эткен 32 падишанен берабер ичип, зиль сархош олды.
Къапарлар алманъыз. Къапарлар корьген козьни кёр этелер, акълыларнынъ ишлерини терс айландыралар.
Шарап мыскъыллай, ички кучьлю сеснен къычыра, оларнынъ артындан эр бир кеткен адам икметли дегиль!
Ах-вах чеккен ким? Къавгъалашкъан ве шикяетленген ким? Бош ерде яралангъан ким? Козю къангъа толгъан ким?
Падишаларгъа ярашмаз, эй, Лемуэл! Шарап ичмек падишаларгъа ярашмаз! Башлыкъларгъа да ички къыдырмакъ келишмез.
Ёкъса ичип-сархошланып, олар къанунны унутырлар да, эписи ёкъсулларнынъ акъларыны ашарлар.
Лякин орталыкъта шенълик ве къуванч, туварларны, къой-эчкилерни соясыз, эт ашайсыз, шарап ичесиз; «Айдынъыз, ашап-ичейик! Ярын оледжекмиз де!» – дейсиз.
Тюркю йырламай, шарап ичмейлер энди, ичкининъ леззети ичкенлер ичюн аджджыдыр.
Булар да шараптан тентир-ментир юрелер, ичкиджиликтен ёлларыны шашыралар, руханийлернен пейгъамберлер сюрюнелер. Шарапкъа берилип, ичкиджиликтен акъылларыны ашадылар, руяларында янъылалар, тарифлеринде абыналар.
Саба-танъдан ичмеге къыдырып юрген, акъшамгъадже шарап ичип кейф чеккенлернинъ башларына беля!
«Келинъиз, мен шарап кетиририм, тойгъандже ички ичейик, ярын да бугунь киби оладжакъ, атта даа яхшы оладжакъ», – дейлер.
Сен якъынынъа шарап бересинъ, озь ачувынъа къошасынъ, аврет ерлерини корьмек ичюн, оны сархош япасынъ! Сенинъ алынъ фена!