16 Мына, сенинъ адынъны къолларымда яздым, диварларынъ даима козюм огюнде.
РАББИнинъ къануны агъзынъызда олсун деп, бу шей сизге къолунъыздаки бельги киби ве манълайынъызгъа сарылгъан саргъы ерине олсун, чюнки РАББИ сизни Озь къудретинен Мысырдан алып чыкъты.
Юрегинънинъ устюне мени, бир тамгъа киби, къой, къолунънынъ устюне, юзюкни киби, такъ. Севги, олюм дайын, кучьлю, куньджюлик, олюлернинъ дюньясы дайын, къуветлидир. Онынъ окълары – атеш ялынларыдыр, о – кучьлю атеш-алевдир!
О куню Ехуда топрагъында бу тюркюни йырлайджакълар: Бизим шеэримиз къавий! Рабби бизни, дивар ве къале киби, къорчалай.
Къуллелеринъни къыйметли ташлардан, къапуларынъны парлакъ ташлардан, бутюн диварынъны дегерли ташлардан япаджагъым.
Топрагъынъда бир даа зорбалыкъ этмейджеклер, йыкъмайджакъ ве къырмайджакълар. Диварларынъа – «Къуртулыш», араба къапуларынъа – «Макътав» дейджексинъ.
Эй, Ерусалим, диварларынъда къаравулларны къойдым, гедже-куньдюз ич сусмайджакълар. Эй, РАББИни акъылда туткъанлар! Сусманъыз!
Ерусалимни гъайрыдан тиклеп, шеэрни ер юзюнде намлы этмегендже, Раббининъ огюнде сусманъыз!
Ехуданынъ гуналары демир алетнен язылды, юреклеринде ве къурбан ерининъ бойнузларында эльмаз уджлу тишнен оюлды.
– Озюмнен ант этем, – дей РАББИ. – Эй, Ехуда падишасы, Ехоякимнинъ огълу Еконья сагъ элимдеки юзюк олсанъ да, сени андан чыкъарып атар эдим.
Шу куню, – дей Ордуларнынъ РАББИси, – Мен сени, къулумны, Шеалтиэлнинъ огълу Зеруббавелни алып кетиреджегим ве, сени сайлап алгъаным ичюн, сени Озюме юзюк-нишан япаджагъым. Бу – Ордулар РАББИсининъ сёзлеридир.