22 – Яманларгъа тынчлыкъ-аманлыкъ ёкъ! – дей РАББИ.
Атлы, ордунынъ къаршысына чыкъты ве: – Падиша: «Эписи яхшымы?» – деп сорай, – деди. Еху исе: – Сенинъ не ишинъ бар? Меним пешимден кет, – деди. Къаравул буларны корип: – Атлы оларгъа етти, амма артына къайтмай, – деди.
Экинджи атлыны йибердилер. О да ордугъа келип: – Падиша: «Эписи яхшымы?» – деп сорай, – деди. Еху кене: – Сенинъ не ишинъ бар? Меним пешимден кет, – деди.
– Адалар, Мени динъленъиз, узакътаки халкълар, къулакъ асынъыз! Догъгъанымдан мени РАББИ чагъырды, адымны ана къурсагъындан бильди.
Амма яман адамлар – къутургъан денъиз кибидир. Раат олып оламай, сувлары чамурны ве писликни котерип аталар.
– Яманлар тынчлыкъ-аманлыкъны корьмез! – дей Аллам.
– Тышары чыкъкъанда исе, Менден юзь чевиргенлернинъ джесетлерине бакъаджакълар. Оларны кемирген къурт ольмез, якъкъан атеш сёнмез. Эр бир джан олардан нефретленеджек.
– Сен ич олмадым, шу кунюнъде барышыкъ ичюн нелер керек олгъаныны бильсе эдинъ! Амма шимди бу шей козьлеринъден сакълангъандыр.
тынчлыкъ-аманлыкъ ёлуны бильмейлер,
