Меним бабам сизге буюк агъырлыкъ юклеген, мен исе бу агъырлыкъны даа да зияделештиреджегим. Меним бабам сизни къамчыларнен джезалагъан, мен исе сизни чаянларнен джезалайджагъым».
Анда РАББИнинъ бир пейгъамбери бар эди. Онынъ ады – Одед. О, Самариеге келеяткъан ордунынъ огюне чыкъты да, шойле деди: – РАББИ, бабаларынъызнынъ Алласы, ехудалыларгъа пек ачувланып, оларны сизинъ къолунъызгъа берди. Сизлер исе оларны тап коклерге еткен гъазапнен ольдюрдинъиз.
РАББИ оларгъа къасдийлилернинъ падишасыны ёллады. О, Азиз Ердеки Эвде бутюн йигитлерни къылычнен ольдюрди ве кимсени аджымады – йигитни де, къызны да, акъсакъалны да, хаста къартны да, – Алла онынъ къолуна эр бирини берди.
Оны имансыз миллетке, Мени ачувландыргъан халкъкъа къаршы ёллайджагъым; оны бутюнлей чайпамагъа, эр шейини тартып алмагъа, оны, сокъакътаки чамурны киби, таптамагъа буюраджагъым.
Ич чеккенимни эшиттилер, амма гонъюль алыджым ёкъ; эписи душманларым белягъа огърагъанымны эшиттилер, буны манъа Сен япкъанынъа къувандылар. Сен эвельден айткъан кунь кельди, олар да мен киби олгъайды!