14 Мына, олар тобан киби, оларны атеш якъып битирди, озь джанларыны атештен къуртарамадылар. Не къызмакъ ичюн къор, не де къаршысында отурыладжакъ атеш къалмады.
Халкъ тобан ерине ашлыкъ сапларыны джыймакъ ичюн, бутюн Мысыр топрагъында дагъылды.
Исраильнинъ Ярыгъы – атеш, онынъ Азизи – алев оладжакъ. Бир кунь ичинде Ашшурнынъ тикенли чалыларыны ве кийик отларыны якъып битиреджек,
Чёльмекчи бардакъны аджымаздан къыргъаны киби, о, бутюнлей парчаланаджакъ. Оджакътан атеш алмакъ я да хавуздан сув чыкъармакъ ичюн ярагъан бир парча биле къалмайджакъ.
Сиондаки гунакярларнынъ отьлери патлады, имансызлар къалтырап башлады: «Арамыздан эр шейни ашап битирген атешнинъ янында ким отурып олур? Арамыздан эбедий алевнинъ янында ким яшап олур?»
Якъында сачылып, якъында сепилип, якъында топракъкъа тамыр аткъанда, РАББИнинъ уфюргенинден къуруйлар, боран оларны, тобан киби, савура.
Куньдогъуштан Алланынъ адалетини беджерген бирини ким алып кетирди? Ким оны артындан кетмек ичюн чагъырды? Ким онъа миллетлерни берди ве падишаларны бойсундырды? О, оларны къылычнен тозгъа чевирди, окънен ель савургъан тобангъа айландырды.
Терекнинъ бир къысмыны атеште якъар, эт къавурып, тойгъандже ашар, къызынып: «Э, къызындым, атешни дуйдым», – айтар.
Атеш тобанны, алев де пиченни якъып ёкъ эте; оларнынъ тамырлары да чюрюп, ёкъ олур, чечеклери куль киби авагъа савурылыр. Олар Ордулар РАББИсининъ Къануныны ред эттилер, Исраиль Азизининъ Сёзюнден вазгечтилер.
Вавилоннынъ аскерлери дженк этмектен вазгечти, къалелеринде отуралар, кучьлери битти-тюкенди, къадынлар киби такъатсыз олдылар. Эвлери атешке берильди, мандаллары къырылды.
дерьянынъ сай ерлери тутулды, къалелери атешке берильди, аскерлери къоркъу тюбюнде къалды.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Вавилоннынъ къалын диварлары темелине къадар йыкъыладжакъ, юксек араба къапулары якъыладжакъ. Халкълар бошуна чалыштылар, миллетлер нафиле къыйналдылар, эр шей янаджакъ!
Мен оларгъа къаршы чыкъаджагъым. Олар бир ерде атештен къуртулгъан олса да, атеш эписи бир оларны якъып ёкъ этеджек. Мен оларгъа къаршы чыкъаджакъ вакъытта олар Мен – РАББИ олгъанымны анъларлар.
Дженк арабаларынынъ тасырдысынен киби, дагъларнынъ тёпелеринден сычрайлар. Оларнынъ шаматасы тобанны якъаяткъан атешнинъ чытырдысына ошай. Олар – дженкке азырлангъан кучьлю бир халкъ кибидир.
Якъупнынъ эви атеш киби оладжакъ, ве Юсуфнынъ эви – алев. Исавнынъ эви исе тобангъа ошайджакъ. Якъуп ве Юсуф Исавны якъып ёкъ этеджеклер. Исав эвинден ич бир адам къалмайджакъ. Бу – РАББИнинъ сёзлери.
Олар сыкъ тикенлик ичинде къарышып къаладжакълар, сархош олгъандже шарап ичеджеклер. Оларнынъ эписи, къуру тобан киби, янып кетеджек.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
Беденини ольдюрип, джаныны исе ольдюрип оламагъанлардан къоркъманъыз. Амма джаныны да, беденини де джеэннемде гъайып этмеге кучю еткен Алладан къоркъунъыз.
Эгер инсан бутюн дюньяны басып алса да, озь джанына зарар кетирсе, бунынъ файдасы не олур? Инсан, озь джаныны къуртармакъ ичюн, не берер?
Сонъ кучьлю бир мелек дегирмен ташына ошагъан буюк ташны котерип, денъизге атты ве бойле деди: – Буюк шеэр Вавилон бойле кучьнен атыладжакъ! Энди о асла олмайджакъ.