1 – Эй, Вавилон къызы, тюш ашагъы, ерге отур! Эй, къасдийлилернинъ къызы, тахт ёкъ, топракъкъа отур! Эндиден сонъ санъа: «Назик, салтанатлы», – демейджеклер.
Еди кунь еди гедже онен берабер ерде отурдылар. Кимсе агъзыны ачмады, чюнки Эюпнынъ хорлугъы аджджы олгъаныны коре эдилер.
Эюп бир бардакъ парчасы алды да, куль ичине отурып, яраларыны къырып башлады.
РАББИ мен ичюн очь алыр. Сенинъ буюк севгинъ эбедийдир, я РАББИ! Озь яраткъанларынъны къалдырма!
Амоцнынъ огълу Ешаянынъ Вавилон акъкъында айткъан пейгъамберлиги.
Гъазабым къайнагъан куню Мен, Ордуларнынъ РАББИси, коклерни о къадар чокъ сарсытаджагъым ки, ер юзю еринден къыбырдайджакъ.
РАББИ Якъупны аджыйджакъ, кене Исраильни сайлайджакъ, оларны топракъларында ерлештиреджек. Башкъа халкълар оларгъа къошуладжакъ, Якъупнынъ эвине япышаджакълар.
Денъиз ялысындаки сахра акъкъында пейгъамберлик. Негев ериндеки боран киби, о, сахра тарафындан, къоркъунчлы топракътан келе.
– Энди шенъленмейджексинъ, масхаралыгъы чыкъкъан Сидон къызы! Тур, кет Киттимге, анда да раатлыкъ корьмейджексинъ, – деди.
Юкъарыда яшагъанларны, юксекликте тургъан шеэрни авдарды, ерге урды, тозгъа ташлады.
Мына онынъ акъкъында РАББИнинъ сёзлери: Сион къызы сенден нефретленир, устюнъден кулер. Ерусалим къызы артынъдан башыны саллар.
Устюндеки тозунъны къакъ, тур, эй, эсир Ерусалим! Бойнунъдан зынджырынъны чыкъар, эй, эсир Сионнынъ къызы!
Падиша ве онынъ апайына бойле айт: – Ерге отурунъыз! Шуретинъизнинъ таджы башынъыздан тюшти.
Эй, къыз! Мысыр къызы! Гилад дагъларына кетип, мелем ал! Лякин бошуна иляджларны чокълаштырдынъ, сен ичюн шифа ёкъ!
Эй, Дивон шеэринде яшагъан къыз! Шуретли еринъден тюш, къуру топракъ устюнде отур; Моавны ёкъ этиджи санъа келеджек, къалелеринъни йыкъаджакъ.
Вавилон ве къасдийлилернинъ топрагъы акъкъында РАББИнинъ Йирмея пейгъамбернен берильген хабери:
къолларында яй ве мызракъ туталар, олар шефкъатсыз ве мераметсиздир. Сеслери, денъиз киби, шамата къопаралар; аскерлер атларында секирелер, бир адам киби, сыра-сыра тизилелер, санъа къаршы, эй, Вавилон халкъы, дженкнен чыкъалар.
РАББИ бойле дей: – Бакъынъыз! Мен Вавилонгъа ве Лев-Камайгъа къаршы ёкъ этиджи ельни котереджегим.
Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы, бойле дей: – Вавилон къызы – басылаяткъан арман кибидир, аз къалды да, оракъ вакъты келеджек.
Бизни яманлагъанларда, утана эдик; ябанджылар РАББИ Эвининъ азиз ерлерине киргенде, масхаралыкъ бетлеримизни къаплады.
Сион къызынынъ акъсакъаллары ер устюнде индемезден отуралар; башларына топракъ септи, устьлерине чувал токъумаларыны кийдилер; Ерусалим къызлары да бетлеринен ерге йыкъылдылар.
Балалар ве къартлар сокъакъларда, ерде ята; къызларымнен огъулларым къылычнен ольдюрильди; гъазаплангъан кунюнъде оларны ольдюрдинъ, оларны аджымаздан сойдынъ.
Бир вакъыт яхшы ашларны ашагъанлар шимди сокъакъларда бакъымсыз юрелер; бир вакъыт паалы урба кийип оськенлер шимди кубре обаларында яталар.
Ялы боюнда яшагъан бутюн укюмдарлар тахтларындан энеджек, япынджаларыны ве ренкли урбаларыны чыкъараджакълар. Олар къалтырап-титреп ерде отураджакъ, эр дакъкъасы сескенип, сенинъ къоркъунчлы алынъа шашаджакълар.
Гузеллигинъ ичюн юрегинъ къопай олды, шан-шуретинъ ичюн акъылынъ гъайып олды. Мен сени ерге аттым, падишаларнынъ козю огюнде масхара эттим.
Хабер Ниневенинъ падишасына барып етти. О, тахтындан турып, урбаларыны чыкъарды, къаба токъулгъан басмадан урба кийди ве куль обасына отурды.
падишаларнынъ тахтларыны котерип атаджагъым, башкъа миллетлернинъ падишалыкъ кучюни ёкъ этеджегим, дженк арабаларыны ве арабаджыларны авдараджагъым. Атлар уруладжакъ, атлылары исе бири-бирини къылычнен ольдюреджеклер.
– Эй, Вавилон къызында яшагъан Сион, джанынъны къуртар!
О не къадар юкселип, байлыкъта яшагъан олса, онъа о къадар чокъ азап ве гъам беринъиз! Ороспу ичинден: «Мен падишалыкъ этем, тул къадын дегилим, ич бир вакъыт гъам корьмем», – дей.