3 санъа къаранлыкъта сакълагъан хазинелерни, гизли байлыкъларны береджегим. Сонъра сен биледжексинъ ки, Мен – РАББИм, Исраильнинъ Алласыдырым, сени адынънен чагъырам.
Шимди де, РАББИ, Исраильнинъ Алласы, Давут къулунъа айткъанларынъны ерине кетир!
– Фарс падишасы Кореш бойле дей: «Коклернинъ Алласы РАББИ ер юзюндеки бутюн падишалыкъларны манъа берди. О, манъа Ехудадаки Ерусалимде Онынъ ичюн Эвни къурмагъа буюрды.
Муса РАББИге бойле деди: – Сен манъа: «Бу халкъкъа ёлбашчылыкъ эт», – деп айтасынъ, амма меннен кимни йибереджегинъни манъа ачмайсынъ. Сен манъа даа: «Сени пек яхшы билем, сенден мемнюним», – айткъан эдинъ.
– Менден сорагъанларынъны япарым, – деди РАББИ Мусагъа. – Сенден мемнюним ве сени пек яхшы билем.
Келеджекте не оладжагъыны айтынъыз да, сиз аллалар олгъанынъызны билейик; я да яхшы, я да яман бир шей этинъиз, эпимиз де корип шашып къалайыкъ.
Эй, Якъуп! Эй, Исраиль! Сени яраткъан, дюньягъа кетирген РАББИ шимди бойле дей: – Къоркъма! Мен сени сатын алдым, сени адынънен чагъырдым; сен Менимсинъ!
Мен, Мен буны айттым, оны чагъырдым ве алып кетирдим, о, енъеджек.
– Адалар, Мени динъленъиз, узакътаки халкълар, къулакъ асынъыз! Догъгъанымдан мени РАББИ чагъырды, адымны ана къурсагъындан бильди.
Лякин олардан он адам ялварып, Исмаилге: – Бизни ольдюрме! Бизим тарлада сакълы богъдайымыз, арпамыз, зейтюн ягъымыз ве балымыз бар, – дедилер. Исмаил озюни тутып, оларны къалгъан агъа-къардашларынен берабер ольдюрмеди.
Эписи тарафлардан онъа барынъыз, анбарларыны ачынъыз, богъдай кебени киби, эписини бир ерге топланъыз, оны бутюнлей ёкъ этинъиз, ондан бир шей къалдырманъыз.
Атларына ве арабаларына къаршы, араларында яшагъан чешит халкъларгъа къаршы къылыч котериледжек, ве олар къадынлар киби оладжакълар. Байлыкълары устюне къылыч котерильген, шу байлыкълар хырсызланаджакъ.
Сен буюк сувлар янында яшайсынъ, байлыгъынъ пек буюк олды! Сонъунъ кельди, ачкозьликнинъ заманы толды.
Вавилон коклерге котерильсе де, юксекликте къалесини къавийлештирсе де, эписи бир онъа Менден ёкъ этиджилер келеджек, – дей РАББИ.