11 РАББИ, Исраильнинъ Азизи, онынъ Яратыджысы бойле дей: – Огъулларым акъкъында Менден сорайджакъсынъызмы? Къолларымнынъ япкъанлары акъкъында Манъа буюраджакъсынъызмы?
О, Якъупкъа: – Мени йибер, энди танъ ата, – деди. – Мени багъышламагъанынъдже, сени йибермем, – деди Якъуп.
ве Ордуларнынъ РАББИси: «Мысырлылар – халкъым, ашшурлылар – къолларымнынъ ишидир, Исраиль – Меним мулькюмдир», – деп, мемлекетни багъышлайджакъ.
О, къолумнынъ яратувы олгъан озь балаларыны кореджек, балалары Адымны Азиз оларакъ саяджакълар, Якъупнынъ Алласыны Азиз саяджакълар, Исраильнинъ Алласындан къоркъаджакълар.
Эй, Якъуп! Эй, Исраиль! Сени яраткъан, дюньягъа кетирген РАББИ шимди бойле дей: – Къоркъма! Мен сени сатын алдым, сени адынънен чагъырдым; сен Менимсинъ!
Мен – РАББИ, Азизинъиз, Исраильнинъ Яратыджысы, Падишанъыздырым.
Шуретимни макътамакъ ичюн, Мен Озюме бу халкъны яраттым.
Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ, Исраильнинъ Азизи, сенинъ Къуртарыджынъ! Сени сатын алмакъ ичюн, Мысыр, Хуш ве Сева мемлекетлерини бердим.
– Менимки олгъан эр кесни, шуретиме яратылгъанларны, Мен япкъан ве ясагъанларны алып кель».
Сени ананънынъ къарнында яраткъан, санъа ярдым эткен РАББИ бойле дей: – Эй, къулум Якъуп! Эй, Мен сайлагъан Ешурун! Къоркъма!
Вай-вай-вай! «Мени бу дюньягъа неге кетирдинъ?» – бабасына дегенге, «Мени неге догъдынъ?» – деп, анасындан сорагъангъа беля!
Сени сатын алгъан РАББИ, Исраильнинъ Азизи бойле дей: – Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ. Сени файдалы шейлерге огретем, санъа кетмеге керек олгъан ёлдан юрсетем.
Сени Яраткъан – акъайынъдыр. Онынъ Ады – Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Азизи – Къуртарыджынъ! Онъа «Бутюн Ер Юзюнинъ Алласы» дейлер!
Бутюн халкъынъ инсафлы оладжакъ, топракъкъа эбедиен сабылыкъ этеджек. Олар – Мен сачкъан фидан, къолларымнынъ иши, – Мени шуретлейджеклер.
Бизим Бабамыз – тек Сенсинъ. Ибраим бизни танымаса да, Исраиль бизни къабул этмесе де, Сен, я РАББИ – бизим Бабамызсынъ, эвель-эзельден Адынъ – бизни сатын алгъан Къуртарыджымыздыр.
Амма шимди, я РАББИ, Сен – бизим Бабамызсынъ! Биз – чамурмыз, Сен – чёльмекчисинъ, эпимиз – сенинъ къолларынънынъ ишимиз.
Сизлерге: «Рухларнен лаф эткенлерге, джинлерни чагъыргъанларгъа, фысылдашкъан ве мыдырдагъанларгъа барынъыз. Эр халкъ озь аллаларынынъ истегини къыдыра, тири адамлар ичюн олюлерден сорайлар», – дерлер.
– Мен Озюме айттым ки, сени Озь балам киби саяджагъым, санъа истеген топрагъынъны, чокъ халкъларнынъ энъ аджайип пайыны берип оладжагъым. Мен тюшюндим ки, Манъа «Баба» айтаджакъсынъ, Менден айырылмайджакъсынъ.
– О заман, – дей РАББИ, – Мен бутюн Исраиль къабилелерининъ Алласы оладжагъым, ве олар Меним халкъым оладжакълар.
Агълай-агълай келеджеклер, мерамет этип, оларны алып кетиреджегим, сув бою дос-догъру ёлдан алып келеджегим, сюрюнмезлер. Мен – Исраильнинъ бабасыдырым, Эфраим – биринджи догъгъан баламдыр.
Мени чагъыр – джевабымны берерим, сен бильмеген аджайип гизли шейлерни косьтеририм.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мен Исраиль халкъынынъ бу ялварувларына да джевап береджегим: онынъ халкъыны къойлар киби чокълаштыраджагъым.
Исраильге, Меним халкъыма, Меним мукъаддес Адымны белли этеджегим. Бундан сонъра Меним мукъаддес Адымны яманламагъа ёл бермем. О заман халкълар Мен, РАББИ – Мукъаддесим, Исраильде булунгъанымны билирлер.
Олар Коктеки Алладан мерамет сорап башладылар, Алла бу сырны ачсын ве Даниял достларынен ве Вавилондаки башкъа акъыллы адамларнен берабер гъайып олмасын.
Амма исраиллилер, денъиз къуму киби, чокъ оладжакъ. Оларны ич кимсе ольчемез, ич кимсе саймаз. «Сиз Алланынъ халкъы дегильсинъиз», – деген ерде оларгъа: «Сиз Тири Алланынъ огъулларысынъыз», – дейджеклер.
О, Мелекнен курешти ве енъди, агълап, Онынъ мераметини къыдырды. О, Алланы Бет-Эльде тапты ве анда Онен лакъырды этти.
Шунынъ ичюн Мен сизге айтам: сиз дуваларынъызда не сорасанъыз, оны аладжагъынъызгъа инанынъыз ве истегинъиз ерине келир.
сизлерге Баба олурым. Сизлер Меним огъул ве къызларым олурсыз, – дей Къудретли Рабби.
Биз – Онынъ япкъанымыз, хайырлы ишлер япмакъ ичюн, Иса Месихте янъыдан яратылгъанмыз. Алла бизге бу ишлерни эвельден азырлап къойды.
РАББИ аморлыларны Исраильнинъ огъулларына берген куню Ехошуа РАББИни чагъырып, исраиллилернинъ огюнде: – Кунеш! Гивоннынъ устюнде токъта! Ай! Аялон вадийи устюнде токъта! – деди.
Фелестин укюмдарлары озюнинъ Дагон адлы алласына буюк къурбан чалмакъ ве шенъленмек ичюн топлаштылар. – Алламыз душманымыз Шимшонны къолумызгъа берди! – дедилер.