2 Сувларнынъ ичинден кечкенинъде, янынъда оладжагъым, озенлерден кечкенинъде, богъулмайджакъсынъ, атештен кечкенинъде, янмайджакъсынъ, алев сени якъмайджакъ.
Алты белядан сени къуртарыр, единджиси де санъа зарар кетирип олмаз.
Къабаатсыз къолу, темиз юрекли, джаныны бош путларгъа бермеген, ялан айтып ант этмеген адам.
Коклер РАББИнинъ сёзюнен яратылгъан, бутюн кок ордулары Онынъ Рухунен япылгъан.
Олар къартайгъанда да, чокъ мейва берерлер, тазе ве ешиль олурлар,
Исраиль огъуллары исе денъиз ортасындаки топракътан кечтилер. Сувлар оларнынъ онъ ве сол тарафларында дивар олып турдылар.
– Мен сеннен олурым. Сени Мен ёллагъаным акъкъында олгъан алямет будыр: сен халкъны Мысырдан алып чыкъкъан сонъ, бу дагънынъ устюнде Аллагъа ибадет этерсинъиз, – деди Алла.
Ордуларнынъ РАББИси сени джезалайджакъ, санъа къаршы кок гудюрдисини, ер тепренювини, кучьлю шувултыны, боран ве кучьлю ельни, эм де йыкъыджы атешни ёллайджакъ.
Бакъынъыз, РАББИнинъ Ады узакътан келе, гъазабы къайнай, атешине чыдамагъа чареси ёкъ, агъзы ачув толу, тили – якъыджы атеш кибидир.
Къоркъма! Мен янынъдадырым! Дешетке къалма! Мен Алланъдырым! Мен сени къавийлештиририм, санъа ярдым этерим, онъ къолумнен санъа адалет берерим.
– Къоркъма, Якъуп-къурт, Исраиль акъайлары! Санъа Мен ярдым этеджегим, – дей РАББИ, сени сатын алгъан Исраильнинъ Азизи.
Къоркъма! Мен янынъдам. Эвлятларынъны куньдогъуш тарафындан алып келеджегим, куньбатыш тарафындан топлайджагъым.
Сизлер къоркъкъан Вавилон падишасындан къоркъманъыз. Ондан къоркъманъыз, – дей РАББИ. – Мен сизнен! Сизлерни къорчалайджагъым, онынъ къолундан къуртараджагъым.
– Сен исе, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ. – Мен сеннен! Сени къувалагъан эписи халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе бутюнлей ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
Бу учь акъай исе: Шадракъ, Мешакъ ве Авед-Него, – къызгъан соба атешине багълы алда тюштилер.
Сонъ РАББИ ёллагъан РАББИнинъ хаберджиси Хагъгъай халкъкъа шойле деди: – «Мен сизлернен!» – дей РАББИ.
Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Янымда Рабби турды ве манъа кучь берди, ве шу себептен мен Къуванчлы Хаберни бутюнлей бильдирдим, ве оны бутюн халкълар эшитти. Мен арсланнынъ агъзындан къуртулдым.
Рабби сенинъ рухунънен бирликте олсун! Эйилик сизнен олсун!
Исраиллилер Къызыл денъизден, къуру топракътан киби, иман ярдымынен кечтилер. Мысырлылар исе кечмеге арекет этип, богъулып ольдилер.
Бутюн омрюнъиз девамында сизге къаршы кимсе турып оламайджакъ. Мен Мусанен олгъаным дайын, сеннен оладжагъым. Сенден айырылмам ве сени ташламам.
Мен санъа эмир этем: къуветли ве джесаретли ол, къоркъма, отюнъ патламасын. Къайда бармасанъ, Алланъ олгъан РАББИ сенинъ эр баргъан еринъде янынъда оладжакъ.