8 Мен – РАББИм; Адым будыр. Ич кимсеге шуретимни, путларгъа шанымны бермейджегим.
Эй, Алла, бизге мерамет эт, эм де разылыкъ бер! Сенинъ юзюнъ бизни ярыкълатсын! Сэла
РАББИден гъайры, башкъа аллагъа табынманъыз, чюнки Онынъ Ады – «Куньджю»! О – Куньджю Алла!
– Бунынъ ичюн РАББИ, бабаларынынъ Алласы, Ибраимнинъ Алласы, Исхакънынъ Алласы ве Якъупнынъ Алласы санъа корюнгенине инансынлар.
Мен, тек Мен – РАББИдирим, Менден гъайры Къуртарыджы ёкъ.
Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ, Исраильнинъ Азизи, сенинъ Къуртарыджынъ! Сени сатын алмакъ ичюн, Мысыр, Хуш ве Сева мемлекетлерини бердим.
Буны Озюм ичюн, тек Озюм ичюн япам, Адымны яманламасынлар да! Меним шуретимни кимсеге бермейджегим.
Онынъ ичюн оладжакъ шейлерни баягъы эвельден бильдирдим. Ёкъса сен: «Буны путум япты, буны иритильген маденден япылгъан аллам буюрды», – дер эдинъ.
Буларны эшиттинъ, энди исе бакъ! Буны да къабул этмейджексинъиз, аджеба? Бугунь исе сен бильмеген, янъы ве гизли олгъан шейни хабер этеджегим.
– Ер юзюни яраткъан РАББИ, оны ерлештирип къавийлештирген, Ады РАББИ олгъан, бойле дей:
Шарап иче эдилер ве алтын, кумюш, бакъыр, демир, агъач ве таштан япылгъан аллаларыны макътай эдилер.
Шунынъ ичюн, адамларнынъ эписи Бабаны урьмет эткени киби, Огълуны да урьмет этсинлер. Огълуны урьмет этмеген адам исе Оны ёллагъан Бабаны да урьмет этмей.
Иса оларгъа: – Сизге керчектен догърусыны айтам: Ибраим даа олмаздан эвель, Мен Барым, – деди.
Эгер бу китапта язылгъан бу Къануннынъ эписи сёзлерини тутып беджермесенъ ве Алланъ олгъан РАББИнинъ шуретли ве къоркъунчлы Адындан къоркъмасанъ,