4 Ер юзюнде адалетни пекитмегендже, болдурмаз, такъаттан кесильмез, адалардаки халкълар Онынъ къанунына умют багълар.
Ехуданынъ къолундан акимиет таягъы тюшмез, аякъларынынъ янындан акимдарнынъ таягъы кетмез. Сонъ Шило келеджек, ве халкълар онъа боюн эгеджеклер.
О, ер тёгерегининъ устюнде отура, ер юзюнде яшагъанлар – сарынчкъа кибидир! Коклерни индже басма киби керген, яшамакъ ичюн бир чадыр киби къургъан!
Бильмейсинъми, аджеба? Эшитмединъми, аджеба? Дюньянынъ четлерини яраткъан РАББИ, Эбедий Алла такъаттан тюшмей ве ёрулмай. Оны анъламагъа мумкюн дегиль.
Адалар буны корип, къоркътылар, ер юзюнинъ кенарлары къалтырадылар, якъынлашып кельдилер.
Эй, денъизнен ялдагъанлар ве денъизде олгъанлар! Эй, адалар ве устьлеринде яшагъанлар! РАББИге янъы бир йырны йырланъыз, дюньянынъ дёрт тарафындан Оны макътанъыз!
РАББИни шуретлесинлер, адаларда шаныны макътасынлар.
Озь догърулыгъы ичюн РАББИ Къанунны юксельтмеге ве шуретлемеге истеди.
– Адалар, Мени динъленъиз, узакътаки халкълар, къулакъ асынъыз! Догъгъанымдан мени РАББИ чагъырды, адымны ана къурсагъындан бильди.
Эй, халкъым, Мени динъленъиз! Эй, джемаатым, Манъа къулакъ асынъыз! Менден Къанун чыкъаджакъ, халкъларгъа ярыкъ Меним адалетли судум оладжакъ.
Тезден эр кесни адалетли джезалайджагъым, къуртармагъа якъынлашам, халкъларны кучьлю къолумнен суд этеджегим. Адалар Манъа ишанаджакъ, кучюме умют багълайджакълар.
Сен танымагъан миллетни чагъыраджакъсынъ; сени бильмеген миллет санъа ашыкъаджакъ, РАББИ, сенинъ Алланъ, сизни шуретлеген Исраильнинъ Азизи ичюн санъа келеджеклер.
Манъа адалар ишаналар, башында Таршиш гемилери келелер, узакълардан кумюш ве алтынларынен огъулларынъны кетирелер, РАББИнинъ Ады, сенинъ Алланъ, Исраильнинъ Азизи ичюн шуны япалар. РАББИ сени шуретледи!
Оларнынъ арасында бир алямет косьтереджегим. Сагъ къалгъанларны халкъларгъа, Таршишке, Пулгъа ве Лудгъа (яй кергенлерге), Тувалгъа, Явангъа, Меним акъкъымда эшитмеген, шуретимни корьмеген, узакъ адаларгъа ёллайджагъым. Олар халкъларгъа шуретимни хабер этеджеклер.
Падишалыкъ эткенине ве акимиети тюбюнде аманлыкъ-тынчлыкъкъа сонъ олмайджакъ. Давутнынъ тахтындан эбедиен падишалыкъ этип, адалетнен ве догърулыкънен падишалыкъны пекитеджек ве къавийлештиреджек. Буларнынъ эписи – гъайрет ве буюк севгинен япылгъан Ордулар РАББИсининъ ишидир.
Сенинъ халкъынъа ве азиз Ерусалим шеэринъе 70 кере еди йыл берильди. Бу вакъыт сонъуна акъсызлыкълар битеджек, гуналар кесиледжек, къабаатлар ичюн одеме этиледжек, эбедий акъикъат тикленеджек, руялар ве пейгъамберликлер беджериледжек ве азизлернинъ Азизи ягънен сюртюледжек.
– О куню чокъ халкълар РАББИге къошуладжакъ ве Меним халкъым оладжакъ. О заман Мен аранъызда яшайджагъым. О вакъыт сиз Ордуларнынъ РАББИси мени ёллагъаныны биледжексинъиз.
Халкълар Онынъ Адына умют багълар.
Иса, къолу сакъат олгъан адамгъа: – Ортагъа чыкъ! – деди.
Алланынъ огюнде къанунсыз олмасам да, Месихнинъ Къанунына бойсунам. Амма Къанунны бильмегенлерни Аллагъа алып кельмек ичюн, Къанунны бильмеген адам киби олдым.