14 Чокъ вакъыт индемедим, агъыз ачмайып, озюмни туттым. Энди догъгъан апай киби инъильдейджегим, зорнен нефес алып, ах чекеджегим.
Ичим сёзлерге толу, ичимдеки рух мени зорлай.
Айтарым да, енгиллеширим, агъзымны ачып, джевап берерим.
Давут Бат-Шеванен яткъан сонъ, Натан пейгъамбер онынъ алдына кельген сонъ, Давут бу дуваны окъуды.
О вакъыт темиз къурбанларны, атеште якъылгъан, бутюнлей якъылгъан къурбанларны Сен къабул этеджексинъ. О вакъыт Сенинъ къурбан еринъе таналарны кетирип къояджакълар.
Онынъ ичюн РАББИ сизлерге мерамет эйлемеге истеп, беклей, турып, сизлерни аджыйджакъ. РАББИ – адалетли суд эткен Алладыр, Онъа ишангъан эр кес бахтлыдыр.
Сен кимден къоркътынъ? Кимден отюнъиз патлады? Не ичюн Менден вазгечтинъ, Мени унуттынъ, юрегинъде сакъламадынъ? Мен чокъ вакъыт индемедим; Менден къоркъмакътан вазгечтинъ бунынъ ичюнми?
Я РАББИ! Бундан сонъ да Озюнъни тутаджакъсынъмы, индемейип, бизни къарардан зияде къыйнайджакъсынъмы?
Бу огюмде язылгъандыр; индемейджегим, джезалайджагъым, акъларынъызны береджегим.
Сен Мени ташлап кеттинъ, – дей РАББИ, – Манъа аркъанъны чевирдинъ. Мен къолумны санъа къаршы котерип, сени гъайып этеджегим. Сени аджымакътан ёрулдым.
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
– Сизинъ яман ишлеринъизни ве джиренч япкъанларынъызны чыдап отурмагъа РАББИнинъ сабыры етмеди. Онынъ ичюн, бугунь корьгенинъиз киби, топрагъынъыз харап олып, лянетли, бакъымсыз ве адамсыз ерге чевирильди.
– Аджеба Алла да Озю сайлагъан ве Онъа гедже-куньдюз ялварып отургъанларны къорчаламазмы? Оларны чокъ беклеттиреджекми?
ве Раббининъ буюк сабырыны къуртулыш деп сайынъыз. Севимли дин къардашымыз Павел де онъа берильген икметнен сизлерге айны шуны язды.