11 Сахра ве андаки шеэрлер, Кедарнынъ койлери сеслерини юксельтсин. Селада яшагъанлар тантана этсин, дагъларнынъ тёпелеринден къуванчнен къычырсынлар.
РАББИ онъа бойле деди: – Къурсагъынъда эки миллет бар. Ичинъден эки тюрлю халкъ пейда оладжакълар. Олардан бир халкъы башкъасындан кучьлюдже оладжакъ, ве кичкенесине буюги хызмет этеджек.
РАББИ – сенинъ Къорчалайыджынъ, сенинъ онъ къолунъ Онынъ имаесинде.
РАББИге йырланъыз, О, аджайип ишлер япты! Бутюн дюнья бильсин буны!
Топракънынъ падишасына Села шеэринден, сахра ёлундан, Сион къызынынъ дагъына къочкъарларны ёлланъыз.
Рабби манъа бойле деди: – Даа бир, ыргъатлыкъ йылына тенъ кельген, йылдан сонъра Кедарнынъ бутюн шурети гъайып оладжакъ.
О заман сахрада адалетнен яшайджакълар, берекетли тарлада догърулыкънен суд этеджеклер.
Сахра ве къуру чёль къуванаджакъ, сувсуз топракъ шенъленип, гузель чечек киби ачаджакъ.
О заман топал, сыгъын киби, сычрайджакъ, тильсизлер йырлап башлайджакъ; сахрада сувлар фышкъыраджакъ, къуру чёльде чокъракълар акъаджакъ.
– Раббининъ ёлуны азырланъыз, бакъымсыз ерлерде Алламыз кечеджек ёлны тюм-тюз этинъиз! – деп къычыра сахрада бир сес.
Бакъынъыз, янъы бир шей япаджагъым! Мына-мына пейда оладжакъ, аджеба буны да бильмеге истемейсинъиз? Мен сахрада ёл япаджагъым, бакъымсыз ерлерде озенлер акъызаджагъым.
Дагълар бою кельген, тынчлыкъ-аманлыкъны илян эткен, хайырлы хаберни кетиргеннинъ келюви не къадар хоштыр! О, къуртулыш акъкъында бильдире, Сионгъа: «Алланъ падишалыкъ этмеге башлады», – дей.
Сенде Кедарнынъ эписи къой-эчкилери топлашаджакъ, санъа Невайотнынъ къочкъарларыны кетиреджеклер, къурбан еримде олар Мен бегенген къурбанлар оладжакълар, ве Мен дюльбер Эвимни шан-шурет этеджегим.
Эй, вадийде яшагъан, тюзлюктеки къая! Мен санъа къаршым! – дей РАББИ. – «Бизге къаршы ким чыкъаджакъ, эвлеримизге ким киреджек?» – дейсинъиз.
Эй, Моав адамлары! Шеэрлеринъизни ташлап кетинъиз, къаялар арасында сакъланынъыз! Гогерджинлер киби олып, тюпсюз чукъур устюнден юва япынъыз!
Сен къая чатлакъларында, байыр тёпелеринде яшадынъ, лякин шефкъатсызлыгъынъ ве юрек къопайлыгъынъ сени алдатты. Сен, къартал киби, юксек ерлерде юванъны яптынъ, амма сени андан да ашагъы тюшюририм, – дей РАББИ.
Турунъыз, эсен-аман, гъамсыз-къасеветсиз яшагъан халкъкъа къаршы чыкъынъыз, – дей РАББИ. – Оларнынъ не къапулары, не килитлери бар, олар озьлери яшайлар.
Арабистан ве Кедар башлыкълары сеннен алыш-вериш яптылар, санъа къозуларны, къочкъарларны ве текелерни сата эди.
Юрегинъдеки къопайлыкъ сени алдатты. Юксек ерде, къая чатлакъларында яшайсынъ, ичинъден: – Мени ерге ким тюшюрип олур? – дейсинъ.
Мына, къуванчлы хаберни бильдиреяткъан, тынчлыкъ-аманлыкъны илян эткен адам дагълардан кечер. Эй, Ехуда! Байрамларынъны яп ве адакъларынъны беджер; ярамай адам сенинъ топрагъынъдан бир даа кечмейджек, о, бутюнлей ёкъ этиледжек.