21 – Даванъызны беян этинъиз, – дей РАББИ. – Исбатларынъызны кетиринъиз, – дей Якъупнынъ Падишасы.
эр аткъан адымымны онъа бильдирип, онъа, бир башлыкъ киби, якъынлашыр эдим.
Шимди эркек киби, азырлан да, Мен сорайым, сен анълат.
– Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
РАББИ – бизим Суд Этиджимиз, РАББИ – Къанун Бериджимиз, РАББИ – бизим Падишамыз, О – бизим Къуртарыджымыз!
– Эй, адалар, огюмде индеменъиз! Халкълар кучь тапсынлар да, якъынлашып десинлер. Бирликте судгъа топлашайыкъ.
Мен – РАББИ, Азизинъиз, Исраильнинъ Яратыджысы, Падишанъыздырым.
Эписи миллетлер берабер топлаштылар, халкълар бир ерде олдылар. Араларында буны ким хабер этти? Сонъундан олып кечкен шейни кунь эвельден ким айтты? Шаатларны кетирсинлер, догъру олгъанларыны косьтерсинлер, адамлар эшитип, «Бу керчектир!» – десинлер.
РАББИ, Исраильнинъ Падишасы, оны сатын алгъан Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Мен биринджи, ве Мен сонъки! Менден гъайры алла ёкъ!
Башындан башлап сонъунадже оладжагъыны хабер этем, къадимий заманлардан даа олмагъан шейлер акъкъында айтам: – Ниетлерим оладжакъ, истеген эр шейни япаджагъым.