Халкълар кучьлю сувлар дайын окюрелер, амма Алла оларны гъазапнен опькелейджек, олар узакъларгъа къачып кетеджеклер. Ель дагъларда тозны, къасыргъа кепекни къувалагъаны киби, олар да къувуладжакълар.
Мен бу топракъларны бакъымсыз сахрагъа чевиреджегим, о макътангъан кучю-къувети гъайып оладжакъ, Исраиль дагълары бом-бош къаладжакъ, андан кимсе кечмейджек.
О заман демир, чамур, бакъыр, кумюш ве алтын, – эписи бирден чиль-парча олдылар ве яз арманнынъ тозуна чевирильдилер. Оларны ель алып кетти. Олардан из биле къалмады. Путны парлагъан таш исе балабан дагъ олып, бутюн ер юзюни къаплады.
Эй, буюк дагъ, Зеруббавелнинъ огюнде сен ким оласынъ? Сен – тегиз ерсинъ. Шамата ичинде о, Сарайнынъ темельташыны алып кетиреджек, ве джемаат: «Алла разы олсун! Алла разы олсун!» – деп къычыраджакъ.