1 – Эй, адалар, огюмде индеменъиз! Халкълар кучь тапсынлар да, якъынлашып десинлер. Бирликте судгъа топлашайыкъ.
Шимди эркек киби, азырлан да, Мен сорайым, сен анълат.
Халкъларнынъ мырзалары топландылар, Ибраимнинъ Алласынынъ халкъына къошулдылар, чюнки ер юзюнинъ къалкъанлары Алланынъкидир! О, юксек котерильгендир!
– Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
О куню Рабби кене къолуны узатаджакъ ве Озь халкъынынъ сагъ къалгъанларыны Ашшур ве Мысырдан, Патрос ве Хуштан, Элам ве Шинардан, Хамат ве денъиз адаларындан къайтараджакъ.
Эй, миллетлер, динълемек ичюн, якъынлашынъыз! Эй, халкълар, къулакъ асынъыз! Ер юзю ве ер устюнде яшагъан эр шей, дюнья ве анда эписи догъгъанлар, динъленъиз!
РАББИге ишангъанлар исе тазе кучь аладжакъ, къарталлар киби, къанатларыны котереджек, чапып, болдурмайджакъ, юрип, такъаттан кесильмейджеклер.
Адалар буны корип, къоркътылар, ер юзюнинъ кенарлары къалтырадылар, якъынлашып кельдилер.
Не олгъаныны Манъа хатырлатынъ да, айды, давамызны чезейик; акъланмакъ ичюн, бир шей айт.
Эписи миллетлер берабер топлаштылар, халкълар бир ерде олдылар. Араларында буны ким хабер этти? Сонъундан олып кечкен шейни кунь эвельден ким айтты? Шаатларны кетирсинлер, догъру олгъанларыны косьтерсинлер, адамлар эшитип, «Бу керчектир!» – десинлер.
Яныма келинъиз, буны динъленъиз: – Башындан да Мен гизли айтмадым, буларнынъ башлагъан вакътындан Мен анда эдим. Энди РАББИ-Тааля мени Рухунен ёллай.
– Адалар, Мени динъленъиз, узакътаки халкълар, къулакъ асынъыз! Догъгъанымдан мени РАББИ чагъырды, адымны ана къурсагъындан бильди.
Мени акълайджакъ Алла якъындыр, манъа къаршы ким чыкъмагъа азыр? Юзьме-юзь турайыкъ! Мени къабаатламагъа ким азыр? Яныма кельсин!
РАББИ исе Озюнинъ Мукъаддес Сарайында. Онынъ огюнде бутюн дюнья тынч олсун!
Эй, эр тири джан, РАББИнинъ огюнде сесинъизни чыкъарманъыз! О, Озь азиз мескенинден чыкъып келе!