27 Насыл ола да, сен, Якъуп, не ичюн сен, Исраиль, бойле айтасынъыз: «Башыма нелер тюшкени РАББИден сакълыдыр, манъа адалетнен бакъсынлар деп, Алла къасевет этмей».
Манъа япмагъа истегенини ерине кетирир, бунъа ошагъан чокъ иши бардыр.
– Манъа адалет косьтермеген Алланынъ огюнде, джанымны ынджыткъан Къудретлининъ огюнде ант этем:
Эюп: «Мен къабаатсызым, – деди. – Алла исе манъа адалет косьтермеди.
Я РАББИ! Сен Меним Алламсынъ, Сени юксельтип, Адынъны макътарым. Сен аджайип ишни яптынъ, эвель-эзельден ниет эткенинъни толусынен беджердинъ.
– Эй, Якъуп ве Исраиль! Буларны акъылынъда тут, сен – къулумсынъ. Мен сени яраттым, Сен Меним къулумсынъ, сен, Исраиль! Мени унутма!
Сион исе: «РАББИ мени ташлап кетти, Раббим мени унутты», – дей эди.
Амма мен: «Бошуна хызмет эттим, – дедим. – Кучюмни ич бир шейге, бошуна масраф эттим. Амма РАББИ манъа мытлакъа адалет косьтереджек, Аллам мытлакъа мукяфатлайджакъ».
Гъазабымнынъ къызгъын заманында бир аньге сенден юзюмни чевирдим, амма эбедий севгинен багъышлайджагъым, – дей сени къуртаргъан РАББИ.
Давут озь-озюне: – Бир кунь ола, ахыры Шаулнынъ къолуна тюшерим. Фелестинлилернинъ топрагъына къачмакътан манъа яхшысы ёкъ. Сонъра Шаул умютини узип, бутюн Исраиль ерлеринде мени къыдырмаз, мен де ондан къуртулырым, – деди.