4 Рабби Сион къызларынынъ арамлыкъларыны юваджакъ, адалетли суд ве атеш рухунен Ерусалимни анда тёкюльген къандан темизлейджек.
«Давут Ахимелекнинъ эвине кирди», – деп онъа бильдирди.
Келинъиз, эй, Сион къызлары, Сулейман падишагъа бакъынъыз! Онынъ башында – гузель тадж! Юреги ичюн къуванчлы кунюнде, Сулейман эвленген кунюнде онынъ анасы онъа бу таджны кийдирди!
Къолларынъызны Манъа узаткъанларынъызда, сизни корьмейим деп, козьлеримни къапатаджагъым. Дуваларынъызны чокълаштыргъанынъызда, эшитмейджегим. Ольдюрген адамларнынъ къанындан къолларынъыз къырмызы.
Къолумны санъа къаршы узатып, кумюшни ириткен киби, сени иритирим, къошмалардан сени арындырырым.
Кучьлю адам – памукъ киби, ишлери де къыгъылчым киби оладжакъ. Экиси берабер янаджакъ, кимсе сёндюрип оламайджакъ.
Бунынънен Якъупнынъ къабааты одеме этиледжек, гунасындан вазгечкенде, ишлери ойле оладжакъ: къурбан ерлерининъ эписи ташларыны, киреч киби, тозгъа чевиреджек, Ашера путуна табынма диреклерини кеседжек, къокъулы отлар якъыладжакъ ерлерни бозаджакълар.
Суд эткенлерге О, адалет рухуны береджек, шеэр къапуларында душманларнен дженклешкенлерге О, юрек оладжакъ.
Ордулар РАББИсининъ хышымы ер юзюни атеш киби сарды, халкъ атешке аш ерине олды, агъа къардашыны аджымай.
Топракъны таптагъан аскерлернинъ аякъкъаплары, къангъа булангъан урбалары якъыладжакъ, атешке аш оладжакъ.
Сен, Йирмея, хиянетлик ортасында яшайсынъ. Хиянетлиги ичюн, олар Мени танымагъа истемейлер, – дей РАББИ.
Этегинде арамлыкъ бар эди, амма не оладжагъыны тюшюнмеди; башкъаларны шашырып, пек ашаланды, гонъюль аладжакъ кимсеси де ёкъ эди. «Я РАББИ! Беляма бакъ! Душманым кучьлю олды!»
Мен сени халкълар арасында дагъытаджагъым, башкъа мемлекетлерге сюргюн этеджегим, сенинъ пис ишлеринъе сонъ къояджагъым.
Мен устюнъизге темиз сув сепеджегим, ве сизлер эписи озь писликлеринъизден темизленеджексинъиз. Сизни даа эписи путларынъыздан темизлейджегим.
Мен сизни эписи арамлыкъларынъыздан къуртараджагъым, сизге бол-бол ашлыкъ берекетини береджегим. Бир даа ач олмайджакъсынъыз.
Къан тёккенлери ве къабаатлы олгъанлары ичюн Мен оларны даа багъышламадым, лякин эписи бир Мен оларны багъышлайджагъым. Мен, РАББИ, Сионда булунам.
Пис, арамлангъан шеэрге, башкъаларны эзиетлеген шеэрге беля олсун!
О куню Давутнынъ сою ичюн ве Ерусалимде яшагъанлар ичюн бир чокъракъ ачыладжакъ. Онынъ ярдымынен адамларгъа гуналарындан ве арамлыкъларындан темизленмеге мумкюн оладжакъ.
Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
Эй, Ерусалим, Ерусалим! Пейгъамберлерни ольдюрген ве онъа ёлланылгъан адамларны ташларнен ургъан шеэр! Тавукъ озь чипчелерини къанатлары астында насыл топласа, Мен де къач кере сенинъ балаларынъны Озь яныма топламагъа истедим, сизлер исе истемединъиз.