2 Я РАББИ! Бизни аджы! Санъа ишанамыз! Бизге эр саба-танъда такъат бер, бизни сыкъынты заманда къуртар!
эгер РАББИ бизнен олмаса эди, адамлар бизге къаршы чыкъкъанда,
Оларнынъ агъзындан бош лафлар таша, онъ къоллары ялангъа ынтылалар.
Сенинъ севгинъ меним козюм огюнде, Мен Сенинъ акъикъатынънен эр вакъыт юрдим.
Я РАББИ, Сени чагъырам! Меним Къаям! Мени джевапсыз къалдырма! Ёкъса, Сен манъа джевап бермесенъ, мен мезаргъа тюшкенге ошайджагъым.
Яманлыкъ ярамай адамны ольдюрир, инсафлыдан нефретленгенлер де джезаланыр.
Баш чалгъыджы ичюн. Къорах огъулларынынъ зебуры.
О, бизге гузель топракъны сайлады, севген къулу Якъупнынъ гузеллигини бизге берди. Сэла
Къанун бозгъанларгъа Сенинъ ёлларынъны огретеджегим, ве гунакярлар Санъа къайтып келеджеклер.
Давутнынъ зебуры. Давут Ехуда сахрасында олгъан вакъытта язылгъан йыр.
Омрюм боюнджа Санъа шукюр этеджегим, къолларымны Сенинъ Адынънен юкъарыгъа котереджегим.
Къанатларынъ кольгесинде къуванаджагъым, чюнки Сен манъа ярдымджы олдынъ.
Мени чагъыргъанда, оны эшитеджегим, къайгъылы кунюнде онен оладжагъым, оны къуртарып, шуретлейджегим.
Олар къартайгъанда да, чокъ мейва берерлер, тазе ве ешиль олурлар,
Муса къолуны денъизге тараф узатты, ве сабасына сув озь ерине къайтты. Мысырлылар сувнынъ къаршысына чапкъанда, РАББИ оларны денъизнинъ ортасында сувгъа ташлады.
Сени къуртаргъан Алланъны унуттынъ, сени сакълагъан Къаянъны акъылынъа кетирмединъ, бунынъ ерине шенълендирген багъларны осьтюрдинъ, ябан юзюм пытагъындан чубукъ сачтынъ.
Сен фукъарелерни сакълайсынъ, сыкъынты вакътында гъариплерни къорчалайсынъ, боранда сакъланув ерни бересинъ, сыджакъта салкъын ёллайсынъ. Залымларнынъ гъазабы – сувукъ авада боран киби,
О куню бойле дейджеклер: – Мына, бу – бизим Алламыз! Онъа ишандыкъ, ве О бизни къуртарды! Бу – РАББИдир! Биз Онъа ишандыкъ! О бизни къуртарды! Къуванып, шенъленейик!
Я РАББИ! Сени сыкъынты вакътында къыдырдылар, башларына джеза тюшкенде, Санъа явашчыкътан ялвардылар.
Я РАББИ! Къарарларынъ ёлунда кетип, Санъа ишанамыз! Адынъны чагъырмагъа, Сени тюшюнмеге – джанларымызнынъ истегидир!
Олар келип, бойле дедилер: – Хизкия шойле дей: «Бу кунь – сыкъынты, джеза ве масхаралыкъ куню. Балаларнынъ догъаджакъ вакъты кельди, амма догъурмагъа кучь ёкъ.
Бакъынъыз, РАББИ-ТААЛЯ кучюнен келе, акимиет къудретинен якъынлаша. Бакъынъыз, О, мукяфатлайджакъ, адамларгъа акъларыны береджек!
Тезден эр кесни адалетли джезалайджагъым, къуртармагъа якъынлашам, халкъларны кучьлю къолумнен суд этеджегим. Адалар Манъа ишанаджакъ, кучюме умют багълайджакълар.
Адам олмагъаныны корьди, оларны къорчаламагъанына шашты. Лякин Онынъ кучю ярдым этти, догърулыгъы таянч олды.
Якъупнынъ эвинден юзюни сакълагъан РАББИни беклейджегим, Онъа ишанаджагъым.
Эй, Исраильнинъ Умюти! Яман вакъытларындаки Къуртарыджысы! Не ичюн мемлекетте бир ябанджы дайынсынъ, ялынъыз геджелемек ичюн кирген ёлджу кибисинъ?
олар эр саба янъыдан келелер; Сенинъ ишанчлыгъынъ буюктир!»
Эй, Исраиль! РАББИге, сенинъ Алланъа къайт! Къабаатларынъдан сен йыкъылдынъ.