13 Халкъымнынъ топрагъында тикенлер ве кийик отлар оськени акъкъында, шенъленген шеэрнинъ къувангъан эвлери акъкъында агъланъыз.
Шеэр шаматагъа толу, онынъ ичинде шенъленип къычыралар. Адамларынъыз ольдюрильди, лякин къылычтан дегиль, ольди, амма дженкте дегиль.
Эвель-эзельден тургъан, шенъленген шеэринъиз бумы? Адамлары узакъ мемлекетлерде яшамагъа кеткен шеэринъиз бумы?
Эр бир шуретли адамнынъ къопайлыгъыны масхара этмек, бутюн ер юзю урьмет эткен адамларны ашаламакъ ичюн, бу къарарны Ордуларнынъ РАББИси чыкъарды.
Шарап артындан сокъакъларда агълайлар, къуванчнынъ эсери биле къалмады, шенълик топракъны ташлап кетти.
Янына барылмаз шеэр бошап къалды, яшагъан ерлери, сахра киби, адамсыз, бакъымсыз олды. Анда бузавлар отлап раатланыр, филислерини ашап битирир.
Сарайларында тикенли осюмликлер, къавийлештирильген шеэрлерде къыджыткъан ве кийик отлар оседжек. О ер шакъалларнынъ яшагъан ери, девекъушуларнынъ юрту оладжакъ.
Буюк юзюмлик бир буюк къопкъа шарап береджек, беш чувал сачылгъан богъдай зорнен ярым чувал берекет береджек.
Оны бакъымсыз къалдырып, кетеджегим; не пыталаджакъ, не чапаланаджакъ. Тикенлер ве кийик отлар оны басып аладжакъ; ягъмур булутларына онъа сув бермемеге буюраджагъым.
Тикенлер ерине кипарис оседжек, къыджыткъан ерине мирт тереги котериледжек. Булар эписи РАББИге нам къазанаджакъ, эбедий, сонъсуз бир алямет оладжакъ.
– Я Рабби, бу не къадар вакъыт сюреджек? – деп сорадым. РАББИ бойле джевап берди: – Шеэрлер бошап, бакъымсыз къаладжакъ; эвлер адамсыз къаладжакъ; бутюн топракъ бом-бош оладжакъ.
О куню фияты бинъ кумюш олгъан бинъ юзюм чубугъы оськен юзюмликлер тикенлернен кийик отлар оськен ерлерге чевириледжеклер.
Бу шеэрнинъ эвлери ве Ехуда падишаларынынъ эвлери бозула, оларны уджюм обаларына ве къылычларгъа къаршы къулланалар. Оларнынъ акъкъында РАББИ, Исраильнинъ Алласы, бойле дей:
Къасдийлилер падишанынъ эвини ве халкънынъ эвлерини якътылар, Ерусалимнинъ диварларыны йыкътылар.
Вавилон падишасы оларны Хамат топракъларындаки Ривлада ольдюрди. Бойледже, Ехуда озь топракъларындан узакъ ерлерге сюргюн этильди.
Авен шеэринде Исраильни гунагъа батыргъан ибадет тёпелери ёкъ оладжакъ, къурбан ерлеринде когемликнен кийик отлар оседжек. О вакъыт анда яшагъанлар дагъларгъа: «Бизни къапатынъыз!», байырларгъа: «Устьлеримизге тюшюнъиз!» – дейджеклер.
Ёкъса, Мен оны чыр-чыплакъ союндыраджагъым, догъгъан куню олгъаны киби этеджегим, бош сахра киби япаджагъым, оны къуру топракъкъа чевиреджегим ве сувсузлыкътан ольдюреджегим.
Бутюнлей ёкъ олмакътан къуртулмагъа чаре тапсалар биле, Мысыр мемлекети оларны топлайджакъ, онынъ баш шеэри Ноф оларны комеджек. Кийик отлар къыйметли кумюш эшьяларыны сараджакъ, когемлик чадырларыны басаджакъ.