11 Эй, къасеветсизлер, къалтыранъыз! Эй, къайгъысызлар, титренъиз! Урбаларынъызны чыкъарынъыз, союнынъыз, белинъизге чувал токъумасыны багъланъыз.
сувлар бизни богъар эди, джанымыз устюнден селлер кечер эди,
Халкъ бу къоркъунчлы сёзлерни эшитип, окюр-окюр агълап башлады, ве кимсе устюне ильван такъмады,
Сокъакъларында чувал токъумаларына сарылалар, дамларда ве мейданларда эр кес агълай, эр кес козьяш ичинде богъула.
РАББИ ер юзюни титретмеге келеджек вакъытта адамлар Онынъ гъазабындан къоркъып, шуретли буюклигинден сакъланып, къая чатлакъларына киреджек, ер чукъурларына тюшеджеклер.
ве РАББИнинъ гъазабындан къоркъып, шуретли буюклигинден сакъланып, къая чатлакъларына киреджеклер, ер дерелерине тюшеджеклер. РАББИ ер юзюни сарсытмагъа келеджек вакъытта ойле оладжакъ.
Ашшур падишасы мысырлыларны ве хушлуларны сюргюн эткенде, олар ойле де оладжакъ. Яшы-къарты чыплакъ ве ялынаякъ, аврет ерлерини ачып, кетеджеклер. Мысырлылар ичюн бу буюк масхаралыкъ оладжакъ.
Шунынъ ичюн о куню Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы сизни агъламагъа, айтынмагъа, сачларынъызны кесмеге, чувал токъумаларына кийинмеге чагъыра.
Акъайларынъ къылычтан гъайып оладжакъ, кучьлю аскерлеринъ дженкте эляк оладжакъ.
Сиондаки гунакярларнынъ отьлери патлады, имансызлар къалтырап башлады: «Арамыздан эр шейни ашап битирген атешнинъ янында ким отурып олур? Арамыздан эбедий алевнинъ янында ким яшап олур?»
Эй, къасеветсиз яшап, назлы олгъан, ичинден: «Манъа тенъ кельген дюньяда ёкътыр, тул къалмайджагъым, балаларымнынъ ольгенини корьмейджегим», – деген! Буны динъле:
Онынъ ичюн чувал токъумасына сарылынъыз, аджджы агъланъыз, РАББИнинъ янгъан ачувы бизден къайтмайджакъ.
– Эй, Хешбон, агъла! Ай шеэри харап этильди! Рабба къызлары, ярдымгъа чагъырынъыз, чувал токъумаларына сарылып, агъланъыз, къораларны бойлап юрюнъиз. Милкъом алласы руханийлери ве башлыкъларынен берабер сюргюнликке кетеджек.
Эй, халкъымнынъ къызы! Чувал токъумасына сарыл, тозгъа йыкъыл. Бирден-бир огълунъны джойгъан киби, аджджы-аджджы агъла; гъайып этиджи бизге апансыздан келеджек.
Ёкъса, Мен оны чыр-чыплакъ союндыраджагъым, догъгъан куню олгъаны киби этеджегим, бош сахра киби япаджагъым, оны къуру топракъкъа чевиреджегим ве сувсузлыкътан ольдюреджегим.
Яшлыгъында акъайыны джойып, тул къалгъан апай киби, чувал безинен къушангъан къыз киби агъланъыз!
– Шунынъ ичюн Мен сени джезалайджагъым, эй, Исраиль. Япаджакъларым ичюн Алланъны къаршыламагъа азырлан, эй, Исраиль!
Тантаналы шеэр, гъамсыз шеэр, озь ичинде: «Мен барым, меним киби башкъасы ёкъ», – деген шеэр бойле харабеге чевириледжек. Бу шеэр къоркъунчлы харабе олды, кийик айванларнынъ къобасына чевирильди! Янындан кечкен эр бири сызгъырып, къолуны саллайджакъ.
ач, сувсуз, чыр-чыплакъ ве эр шейге мухтадж олып, РАББИ санъа ёллайджакъ душманларынъа хызмет этеджексинъ. О, сени ёкъ этмегендже, бойнунъа демир боюндырыкъ такъаджакъ.
Сизлер ер юзюнде кейф ве боллукъ ичинде яшай эдинъиз. Санки, къурбан кунюне озюнъизни пек беслединъиз.