7 О адам исе бойле дейджек: «Бир шей япмагъа мумкюн дегилим! Эвимде не отьмек, не урба бар! Мени ёлбашчы этменъиз!»
Амма Ибрам Содом падишасына бойле деди: – РАББИге, Юдже Аллагъа, коклернинъ ве ернинъ Яратыджысына къолумны котерип,
Чокътан йыкъылгъан шеэрлерни янъыдан къураджакъсынъыз, къадимий несиллер къойгъан темеллерни тиклейджексинъиз, сизге: «Йыкъыкъ диварны янъыдан тиклеген, инсанларгъа ёлларны янъыдан ачкъан», – дейджеклер.
– Керчектен де, Сен Ехуданы ред эттинъми? Сионгъа нефретнен бакъасынъмы? Не ичюн бизни чекиштиресинъ? Не ичюн шифа тапып оламаймыз? Тынчлыкъ-аманлыкъны беклей эдик, яхшылыкъ кельмеди. Шифа кореджек вакътыны бекледик, къоркъуларны таптыкъ.
Эй, Ерусалим къызы! Санъа не айтайым? Сени неге ошатайым? Эй, Сион къызы! Сени неге бенъзетейим? Гонълюнъни насыл этип алайым? Яранъ денъиз къадар балабандыр, сени ким яхшы этип олур?
Сиз кучьсюзлерни такъатландырмайсыз, хасталарны яхшы этмейсинъиз, яралыларнынъ яраларыны багъламайсынъыз, ёлдан адашкъанларны арткъа къайтармайсынъыз, гъайып олгъанларны къыдырмайсынъыз. Сиз оларгъа серт ве мераметсизликнен башлыкъ этесинъиз.
Эфраим озь хасталыгъыны корьгенде, Ехуда озь ярасына бакъкъанда, Эфраим Ашшургъа кетти, буюк падишадан ярдым сорады. Амма онынъ сизни яхшы этмеге кучю ёкъ, о, яраларынъызны тедавийлемез.
Беля вакътында олар Менден ярдым сорайджакъ ве: «Айдынъыз, РАББИмизге къайтайыкъ! О, хасталыкъ берди – О да тедавийлер, О, урды – О да яраларымызны сарар, – дейджек.
Козюмиз огюнде ашымыз алынды, Алламызнынъ Эвинден шенълик ве къуванч айырылды.
Емин этип, къолумны кокке тараф котерем ве айтам: Мен, Эбедий, Озюмнен ант этем: