17 Шунынъ ичюн Рабби Сион къызларынынъ башларыны тыраш этеджек, масхаралыгъынъызны РАББИ ачаджакъ.
Келинъиз, эй, Сион къызлары, Сулейман падишагъа бакъынъыз! Онынъ башында – гузель тадж! Юреги ичюн къуванчлы кунюнде, Сулейман эвленген кунюнде онынъ анасы онъа бу таджны кийдирди!
Ашшур падишасы мысырлыларны ве хушлуларны сюргюн эткенде, олар ойле де оладжакъ. Яшы-къарты чыплакъ ве ялынаякъ, аврет ерлерини ачып, кетеджеклер. Мысырлылар ичюн бу буюк масхаралыкъ оладжакъ.
РАББИ бойле деди: – Сион къызлары къопай олып юрелер, башларыны юксек котерелер, козьлерини къымып ойнайлар, яваш-яваш адымлайлар, аякъларындаки зынджырларынен шакъырдайлар.
О куню Рабби оларнынъ аякъларындаки дюльбер зынджырларыны, йылдызчыкъ ве айчыкъларыны,
«Булар неден башыма кельди?» – ичинъден дейджексинъ. Гуналарынънынъ чокълугъындан этегинъ ачылды, аврет ерлери корюндилер.
не къамбыр, не карлик, не козюнде акъы олгъан, не иринлеген ярасы олгъан, не мараз бурьтюк тёкюлюви олгъан, не де йымырталары зарарлангъан адам.
Эй, Шафирде яшагъанлар, чыплакъ ве масхара олып кетинъиз. Цаананда яшагъанлар шеэринден чыкъмайлар. Бет-Эцел шеэри агълавгъа толгъан, о да сизге ярдым этмез.
– Мен санъа къаршы чыкъам! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Урбаларынънынъ этегини бетинъе котерип, халкъларгъа аврет ерлеринъни корьсетеджегим, айыбынъны падишалыкъларгъа ачаджагъым.
РАББИ санъа мысырлы ишлеген яралар, шишиклер, чибанлар ве къашынты ёллайджакъ. Сен олардан тюзелип оламазсынъ.
Биринджи мелек барып, озь пиаласыны ерге тёкти. Озюнде айваннынъ тамгъасы олгъан ве онынъ путуна ибадет эткен адамларда дешетли, игренч иринли яралар пейда олды.