16 РАББИ бойле деди: – Сион къызлары къопай олып юрелер, башларыны юксек котерелер, козьлерини къымып ойнайлар, яваш-яваш адымлайлар, аякъларындаки зынджырларынен шакъырдайлар.
Кибир артындан – эляк, къопайлыкъ артындан – йыкъылув келир.
Козьлернинъ кибирлилиги, юрекнинъ магърурлыгъы, яманларнынъ нуру – гунадыр.
Ойле несиль бар ки, озьлерини эр кестен устюн тутар, эр кеске тёпеден бакъар.
Келинъиз, эй, Сион къызлары, Сулейман падишагъа бакъынъыз! Онынъ башында – гузель тадж! Юреги ичюн къуванчлы кунюнде, Сулейман эвленген кунюнде онынъ анасы онъа бу таджны кийдирди!
Сион къызы – юзюм багъындаки, бостандаки чалаш киби, алкъагъа алынгъан шеэр киби къалды.
Ер юзю къуруп сола, дюнья харап ола, ер юзюндеки кучьлю адамлар такъаттан кесиле.
Иште, Рабби, Ордуларнынъ РАББИси, Ерусалим ве Ехуда ишангъан емек ве аш-сувларыны, отьмек ве сув запасларыны ёкъ этеджек.
Шунынъ ичюн Рабби Сион къызларынынъ башларыны тыраш этеджек, масхаралыгъынъызны РАББИ ачаджакъ.
О куню Рабби оларнынъ аякъларындаки дюльбер зынджырларыны, йылдызчыкъ ве айчыкъларыны,
Яш огъланларны оларгъа башлыкъ этеджек, къылынгъан балалар истегенлерине коре оларгъа шорбаджылыкъ этеджек.
Рабби Сион къызларынынъ арамлыкъларыны юваджакъ, адалетли суд ве атеш рухунен Ерусалимни анда тёкюльген къандан темизлейджек.
О куню сен Манъа къаршы япкъан яманлыкъларынънен озюнъни масхара этмейджексинъ. Мен сенинъ аранъдан къопай ве бурун котерген эр бир адамны узакълаштыраджагъым. Сен Меним мукъаддес дагъымда башкъа озюнъни юксек тутмайджакъсынъ.
Сион къызына айтынъыз: – Мына, Озю алчакъгонъюлли, яш эшекнинъ ве юк ташыгъан эшекнинъ баласы устюнде янынъа сенинъ Падишанъ келе.
Иса оларгъа айланып: – Эй, Ерусалим къызлары! Меним огърумда агъламанъыз. Озюнъиз ве балаларынъыз огърунда агъланъыз.