13 РАББИ къабаатламакъ ичюн турды, халкъларны суд этмек ичюн аякъ устюнде тура.
Душманым: «Оны енъдим», – демесин, аякъларым тайгъанда, мени къувгъанлар севинмесин.
Йыр. Асафнынъ зебуры.
– Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
РАББИ-Таалянъ, Озь халкъыны къорчалагъан Алланъ бойле дей: – Бакъ! Къолунъдан сархошлаткъан къадени, гъазабым къайнагъан савутны алдым. Бир даа ондан ичмейджексинъ.
РАББИ эр бир тири джанны атеш ве къылычнен суд этеджек, РАББИ чокъларны ольдюреджек.
Халкълар чыкъсынлар ве Ехошафат вадийинде топлансынлар. Мен анда отураджагъым ве чевре-четтеки эписи халкъларны суд этеджегим.
Энди РАББИнинъ сёзлерини динъленъиз: – Тур, дагъларнынъ огюнде озь даванъ акъкъында айтып бер, байырлар сенинъ сёзлеринъни эшитсин!
Эй, дагълар ве ернинъ сарсылмаз темеллери! РАББИнинъ къабаатлавыны эшитинъиз, – РАББИ Озь халкъынен, Исраильнен давалаша.