9 Шашынъыз, къатып къалынъыз! Кёр олунъыз, козьлеринъиз корьмесин! Олар сархошлар, амма шараптан дегиль, тентир-ментир юрелер, амма ичкиджиликтен дегиль.
Эй, коклер, динъленъиз! Эй, ер юзю, къулакъ ас! РАББИ бойле дей: – Мен огъулларымны тербиелеп осьтюрдим, олар исе Манъа къаршы чыкътылар.
РАББИ оларнынъ акъылларыны ойнатты, олар, сархош озь къускъагъында насыл тапталса, айны Мысырны да бутюн ишлеринде ёлдан урдылар.
Вай-вай-вай, Ариэл, Ариэл! Давут яшагъан шеэр! Йылдан йылгъа байрамларынъызны япынъыз,
РАББИ сизни къатты юкъугъа далдырды! Эй, пейгъамберлер! О козьлеринъизни къапатты! Эй, гизли шейлерни корьгенлер! О башларынъызны орьтти!
Сени чекиштиргенлерге озь этлерини ашатаджагъым, тазе шараптан киби, озь къанларындан сархош оладжакълар. О заман эр бир джан биледжек ки, Мен – РАББИ, сенинъ Къуртарыджынъ, сени сатын алгъан Батыр, Якъупнынъ Алласыдырым.
Эй, Ерусалим! Котериль, котериль, тур аякъкъа! РАББИ санъа Озь къолунен къадени берди, къаде Онынъ ачувына толу эди. Сен къадеден ичтинъ ве аякъларынъда турып оламадынъ.
Къаравулларнынъ эписи кёр ве бильгисиз, оларнынъ эписи – тильсиз копеклер; авулдап оламай, тюш корип, яталар, юкъламагъа пек севелер.
Бу халкънынъ акъылларыны токъал эт, къулакъларыны тыкъат, козьлерини къапат. Козьлеринен корьмесинлер, къулакъларынен эшитмесинлер, юреклеринен анъламасынлар. Оларны тедавийлемеге Манъа ялвармасынлар.
Ачувнен халкъларны таптадым, оларгъа гъазабымны тюшюрдим, къанларыны ерге акъыздым.
оларгъа айт: «РАББИ бойле дей: Бакъынъыз, бу мемлекетте яшагъан эр кесни: Давутнынъ тахтында отургъан падишаларны, руханийлерни, пейгъамберлерни, Ерусалимде яшагъанларнынъ эписини сархошлаткъандже шарапкъа толдураджагъым,
Эй, коклер, бунъа шашынъыз, къоркъудан къалтыранъыз, – дей РАББИ.
Пейгъамберлер акъкъында. Юрегим ичимде сызлай, кемиклерим титрей. РАББИнинъ огюнде, Онынъ азиз сёзлери ичюн, мен сархош киби олдым, башыны шарап айландыргъан адамгъа чевирильдим.
Оларгъа бойле айт: – Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы бойле дей: «Ичинъиз, сархошланынъыз, къусунъыз ве ерге йыкъылынъыз. Мен сизге къаршы ёллайджакъ къылычнынъ огюнде ерден турманъыз».
– О куню, – дей РАББИ, – падиша да, башлыкълар да рухтан тюшеджеклер, руханийлернинъ отьлери патлайджакъ, пейгъамберлер шашып къаладжакълар.
Вавилон РАББИнинъ элинде алтын савут киби эди; о, бутюн ер юзюни сархошлатты. Халкълар ондан шарап ичип, акъылындан айырылдылар.
Уц топрагъында яшагъан Эдом къызы, шенълен ве къуван! Санъа да къаде келеджек, сархошланып, союнаджакъсынъ.
– Башкъа халкъларгъа бакъынъыз, къулакъ асынъыз ве шашып къалынъыз! Сизинъ куньлеринъизде ойле бир иш япаджагъым ки, эгер сизге айтып берселер, инанмаз эдинъиз.
Шундан сонъ Озь шегиртлерининъ янына келип, оларгъа: – Сиз эп юкълайсынъызмы, раатланасынъызмы? Вакъты-саати кельди: мына, Инсан Огълуны гуналы адамларнынъ къолуна берелер.
Учюнджи сефер барып кельгенде де, шегиртлери юкълай эди. Иса оларгъа: – Сиз эп юкълайсынъызмы, раатланасынъызмы? Етер! Энди юкъламанъыз! Вакъты-саати кельди: мына, гуналы адамларнынъ къолуна Инсан Огълуны берелер.
Къадын Алланынъ халкъы къанындан ве Исанынъ шаатлары къанындан сархош олгъаныны корьдим. Оны корьгенимде, пек шаштым.