4 Ашаланаджакъсынъ, ер тюбюнден лаф этеджексинъ, тоз-топракъ ичинде ятып сесленеджексинъ, сесинъ – олюнинъ сеси киби оладжакъ, тоз-топракъ тюбюнден фысылдайджакъ.
Ерусалим сюрюнди, Ехуда йыкъылды. Айткъанларынен япкъанлары РАББИге къаршыдыр, Онынъ шуретли козьлерине къаршы акъаретнен чыкъалар!
Бурчакъ орманларны ураджакъ, шеэр ернен ексан оладжакъ.
Оны сени чекиштиргенлерге береджегим. Санъа: «Ерге тюш, устюнъден кечейим», – айткъанларда, ерге тюштинъ, ве олар устюнъден, топракъ ве сокъакътан киби, келе-кече эдилер. Энди оларнынъ къолуна ачувым савутыны къояджагъым.
Устюндеки тозунъны къакъ, тур, эй, эсир Ерусалим! Бойнунъдан зынджырынъны чыкъар, эй, эсир Сионнынъ къызы!
Сизлерге: «Рухларнен лаф эткенлерге, джинлерни чагъыргъанларгъа, фысылдашкъан ве мыдырдагъанларгъа барынъыз. Эр халкъ озь аллаларынынъ истегини къыдыра, тири адамлар ичюн олюлерден сорайлар», – дерлер.
Этегинде арамлыкъ бар эди, амма не оладжагъыны тюшюнмеди; башкъаларны шашырып, пек ашаланды, гонъюль аладжакъ кимсеси де ёкъ эди. «Я РАББИ! Беляма бакъ! Душманым кучьлю олды!»