5 О куню сагъ къалгъан халкъына Ордуларнынъ РАББИси аджайип тадж, дюльберлик ве шурет оладжакъ.
Акъикъатны урба киби кие эдим, адалетлик манъа чалма киби эди.
О заман, исраиллилер Мысырдан чыкъкъан вакъытта киби, Раббининъ сагъ къалгъан халкъы Ашшурдан кениш ёлдан келеджеклер.
Дюньянынъ четинден тюркюни эшитемиз: «Догъру Олгъангъа шан-шурет!» Амма мен: «Ах, башыма беля, башыма беля! Вай-вай-вай! Имансызлар имансыз ишлер япалар! Имансызлыкъ эткенлер имансыз ишлер этелер!» – дедим.
Сионда къалдырылгъанларгъа, Ерусалимде сагъ къалгъанларгъа, Ерусалимде яшамакъ ичюн Алла сайлагъан эр кеске «азиз» дейджеклер.
Оларны савураджакъсынъ, оларны ель алып дагъытаджакъ, боран алып кетеджек. Сен исе РАББИде къуванаджакъсынъ, Исраильнинъ Азизинен макътанаджакъсынъ.
Исраильнинъ эписи эвлятларыны РАББИ акълайджакъ ве шуретлейджек.
Кунеш санъа кунь ярыгъы олмайджакъ, ай да сени артыкъ айдынлатмайджакъ. РАББИ сенинъ эбедий ярыгъынъ, Алланъ – шуретинъ оладжакъ.
РАББИнинъ къолунда дюльбер тадж киби оладжакъсынъ, Алланънынъ элинде падишанынъ сарыгъы киби булунаджакъсынъ.
Бурнунъа алкъа, къулакъларынъа купелер такътым. Башынъа да гузель тадж къойдым.
О заман Ехуда башлыкълары юреклеринде: «Ерусалимде яшагъанлар Ордуларнынъ РАББИсининъ, Алласынынъ кучюнен кучьлюдир», – деп тюшюнеджек.
О – башкъа миллетлерни ярыкълатаджакъ Нурдыр, Сенинъ Исраиль халкъынънынъ шуретидир.
Кечиджи ве уфакъ азапларымыз бизге бутюн боллукънен эбедий ве буюк шурет кетиреджек.
О вакъытта, Баш Чобан коктен пейда олгъанда, сизлер эбедий шурет таджыны аладжакъсынъыз.