4 Солаяткъан чечек, Эфраимнинъ дюльберлиги ве шурети, берекетли вадийининъ башындаки чечек – вакътындан эрте пишкен инджир киби олур: корюнир-корюнмез, аман къопарылып ютуладжакъ.
Эфраимнинъ сархош огъуллары макътангъан таджгъа беля! Солаяткъан чечекке, Эфраимнинъ дюльберлигине ве шуретине беля! Чечек берекетли вадийининъ башында, анда яшагъанлар исе шарапнен харапландылар!
– Бала «бабам» ве «анам» айтмагъа огренмезден эвель, Дамаскнынъ байлыгъыны ве Самариенинъ гъаниметини Ашшур падишасынынъ огюне алып кетиреджеклер.
Эфраим лаф эткенде, эр кес титрей эди. О, Исраильде юксельди, лякин Баал ичюн къабаат ишлеп, гъайып олды.
Агъа-къардашлары арасында Эфраим бол къысметли олса да, шаркътан къуру рузгяр келеджек, сахрадан эскен РАББИнинъ ели котериледжек, онынъ чокъракълары къуруйджакъ, чешмелерининъ суву битеджек. Оларнынъ къыйметли шейлернинъ бутюн хазинеси тартып алынаджакъ ве бошатыладжакъ.
– Эй, Эфраим, не япайым санъа? Эй, Ехуда, санъа не япайым? Сизинъ севгинъиз саба думанына ошай, тез гъайып олгъан чыкъны акъылгъа кетире.
Эфраим урулды, тамырлары къуруды. О, бир даа берекет бермейджек. Бала тапсалар биле, Мен оларнынъ севимли эвлятларыны ольдюреджегим.
Вай, башыма беля тюшти! Юзюм джыйылгъан сонъ багъчагъа кирген адамгъа ошадым, язда мейва джыйылгъандан сонъ багъчагъа кирген, амма бир шей тапалмагъан адамгъа ошадым. Ашамагъа бир салкъым юзюм ёкъ, джаным истеген бир дане пишкен инджир ёкъ.
Сенинъ къалелеринъ пишкен инджир мейваларына толу терекке бенъзей: эгер оны сильксенъ, ашамагъа истегеннинъ агъзына догъру тюшеджек.
Кучьлю ель инджир терегини саллагъанда, пишмеген инджирлер ерге насыл тюшсе, коктеки йылдызлар ер юзюне ойле тюшти.