8 Исраильни ольчюнен джезалап, оларны сюргюн эттинъ. Куньдогъуш ели уфюргени киби, оны кучьлю нефесинънен котерип аттынъ.
О, буюк кучюнен манъа къаршы чыкъармы? Ёкъ! Лякин О, мытлакъа мени динълер эди.
Сен айван ичюн от ве инсан ичюн ешиллик осьтюресинъ. Инсан ешиллик ишлете – топракъ аш бере.
Сен оларгъа сынъыр къойдынъ, сувлар оны кене кечип кетмез, ерни кене къапламагъа сув ташкъыны къайтмаз.
Баш чалгъыджы ичюн. Едутун ичюн. Давутнынъ зебуры.
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Аль-хашшеминит. Давутнынъ зебуры.
Алла мерамет эйлемекни унуткъанмы, шефкъатыны гъазап къапладымы?» Сэла
Эй, РАББИни эп танымагъанлар! Сизлерни даа къайсы еринъизге урмакъ керек? Башларынъыз бутюн яра! Юреклеринъиз – хаста!
Рабби Сион дагъында ве Ерусалимде озь ишини битирген сонъ, Ашшурнынъ падишасыны къопай юреги ве юкъарыдан бакъкъан козьлери ичюн джезалайджакъ.
РАББИ бойле дей: – Ананъызгъа айырылув кягъытыны бермейип, оны къувдым. Кимсеге борджлу олмайып, сизни саттым. Не ичюн? Сизни гуналарынъыз ичюн саттым, ананъызны акъсыз япкъанларынъыз ичюн къувдым.
– Сени аз вакъыткъа къувдым, амма буюк мераметнен кери къабул этеджегим.
Дава этеджегим эбедий дегиль, ачувланаджагъым эр вакъыткъа дегильдир. Ойле олса, Мен яраткъан эр джан ве эр рух такъаттан кесилир эди.
Догърулыкънен яшагъанларны, ёлларынъны акъылында туткъанларны Сен къуванчнен къаршылайсынъ. Мына, бизлер чокътан гуна япкъанларымыз ичюн, бизге къаршы ачувландынъ. Биз насыл къуртуладжакъмыз?
Я РАББИ, мени ачувынъда дегиль де, адалетнен джезала, ёкъса мен бутюнлей гъайып оладжагъым.
Мен сеннен, сени къорчалайджагъым, – дей РАББИ. – Араларында сени дагъыткъан бутюн халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
О заман бу халкъкъа ве Ерусалимге айтыладжакъ: – Сахрадаки бош тёпеликлерден халкъымнынъ къызына сыджакъ ель уфюреджек, амма онен арманда савурмакъ, кепекни айырмакъ мумкюн дегиль,
РАББИ бойле дей: – Бутюн мемлекет бакъымсыз оладжакъ, амма бутюнлей йыкъылмайджакъ.
– Сен исе, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ. – Мен сеннен! Сени къувалагъан эписи халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе бутюнлей ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
Рабби эр вакъыт юзь чевирмез;
беля ёлласа да, буюк севгисинен мерамет де эйлер.
Амма оны ачувнен ерден чекип чыкъардылар, ерге аттылар. Куньдогъуш ели мейвасыны къурутты. Къавий даллары узюльди ве къуруды, атешке аш олдылар.
Агъа-къардашлары арасында Эфраим бол къысметли олса да, шаркътан къуру рузгяр келеджек, сахрадан эскен РАББИнинъ ели котериледжек, онынъ чокъракълары къуруйджакъ, чешмелерининъ суву битеджек. Оларнынъ къыйметли шейлернинъ бутюн хазинеси тартып алынаджакъ ве бошатыладжакъ.
Эй, Исраиль огъуллары! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз! РАББИ бу ерде яшагъанларны къабаатлай, чюнки мемлекетте не акъикъат, не мерамет бар, ве адамлар Алланы бильмейлер.
Башынъызгъа кельген сынавлар – адий инсаний сынавлардыр. Алла ишанчлыдыр, О, кучюнъизден зияде сынавгъа тюшмеге ёл бермез, амма сынав вакътында агъыр вазиеттен чыкъаргъан ёлны косьтерир.
Шу себептен шимди тюрлю сынавлардан кереги киби кечип, бираз къайгъы чексенъиз де, къуванынъыз.