11 Къуруп къалгъан пытакълары къопарылалар, къадынлар келип, оларны якъалар. Бу халкъ бир шейни анъламагъаны ичюн, РАББИ оны аджымайджакъ, Яратыджы мерамет эйлемейджек.
О, мырзаларны масхара этти, ёлсуз сахрада оларны юрсетти.
Огюз сабысыны, эшек эфендисининъ отлугъыны таный, Исраиль исе Мени танымай, халкъым Мени анъламай!
Юзюм чечеклери тюшкен сонъ, салкъымлары аман-аман пишкенде, джыймакътан эвель, юзюмликнинъ пытакълары пычакънен кесиледжек, чубукълары къопарылып атыладжакъ.
Эй, Якъуп! Эй, Исраиль! Сени яраткъан, дюньягъа кетирген РАББИ шимди бойле дей: – Къоркъма! Мен сени сатын алдым, сени адынънен чагъырдым; сен Менимсинъ!
– Менимки олгъан эр кесни, шуретиме яратылгъанларны, Мен япкъан ве ясагъанларны алып кель».
Сени ананънынъ къарнында яраткъан, санъа ярдым эткен РАББИ бойле дей: – Эй, къулум Якъуп! Эй, Мен сайлагъан Ешурун! Къоркъма!
Сени сатын алгъан, ананънынъ къарынында санъа бичим берген РАББИ бойле дей: – Мен – бутюн шейни яраткъан РАББИм! Коклерни ялынъыз кердим, ер юзюни янгъыз ясадым.
Шунынъ ичюн анълавы олмагъанындан халкъым сюргюнликке кетеджек, мырзалары ачлыкъ чекеджек, топ-топ адамлар сувсузлыкътан къыйналаджакъ.
Шунынъ ичюн Рабби оларнынъ йигитлерине къуванмайджакъ, оксюзлеринен тул апайларыны аджымайджакъ, олар эписи имансыз ве яман, агъызларынен гуна япалар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
РАББИ санъа «Аджайип мейвалы дюльбер ешерген зейтюн тереги» адыны берди. Амма кучьлю гудюрдисинен чевре-четине атеш ёллады, ве пытакълары къырылды.
бири-бирлерине ураджагъым, бабаларны огъулларынен берабер ёкъ этеджегим, – дей РАББИ. – Аджымайып, пешман олмайып, мерамет этмейип, оларны бутюнлей ёкъ этеджегим».
РАББИ бойле дей: – Дженазе дувасы олгъан эвге барма, агъламакъ ичюн барма, эмир Алла айтма. Мен бу халкътан тынчлыкъ-аманлыкъны, мераметимни ве шефкъатымны узакълаштырдым, – дей РАББИ.
РАББИнинъ алевли гъазабы тынч эвлерни гъайып эте.
– Халкъым акъылсыз, Мени танымайлар. Олар – акъылсыз балалар, ич бир шейни анъламайлар. Яманлыкъ япмагъа усталар, яхшылыкъ этмеге исе бильмейлер.
Озь заманларыны коктеки лейлек биле билир; гогерджин, къарылгъач ве турна учып келеджек заманыны беклер. Халкъым исе РАББИнинъ къарарларыны бильмез.
Амма оны ачувнен ерден чекип чыкъардылар, ерге аттылар. Куньдогъуш ели мейвасыны къурутты. Къавий даллары узюльди ве къуруды, атешке аш олдылар.
Негев чалылыгъына бойле айт: «РАББИнинъ сёзюни динъле. РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Бакъ, сенинъ ичинъде атеш туташтыраджагъым. О, эр ешиль терегинъни ве эр къуру терегинъни якъаджакъ. Алевленген атеш сёнмейджек ве Негевден шимальгедже бутюн ерни якъаджакъ.
Шунынъ ичюн Мен оларны аджымам, мерамет косьтермем. Япкъанларыны озьлерининъ башына тюшюреджегим, – деди.
Ороспулыкълары ичюн къызларынъызны джезаламайджагъым, къоранта садыкълыгъыны бозгъанлары ичюн, келинлеринъизни де джезаламайджагъым. Чюнки акъайларынъыз ороспуларнен келише, путханедеки ороспуларнен къурбан чала. Анъламагъан халкъ исе гъайып олып кете!
Кереги къадар бильгиси олмагъан халкъым гъайып олур. Сен бильгини ред эткенинъ ичюн, Мен сени руханийлик этмектен ред этеджегим. Сен Алланънынъ Къануныны унуткъанынъ ичюн, Мен де сенинъ балаларынъны унутаджагъым.
Бу халкънынъ юреги бир шей анълап оламай, къулакълары агъыр эшите, оларнынъ козьлери де юмулгъан. Бойледже, олар козьлеринен корьмезлер, къулакъларынен эшитмезлер, акъылларынен анъламазлар. Оларны тедавийлесин деп, Аллагъа кельмезлер.
Алланынъ Падишалыгъы акъкъында сёзни эшиткен, амма оны анъламагъан эр бир адамгъа яман Шейтан келип, онынъ юрегинде сачылгъан сёзни-урлукъларны хырсызлап кете. Бойле адамлар тюшкен урлукъны алгъан ёл кенарындаки топракъкъа ошайлар.
Шимди тереклернинъ тамырлары янында балта азыр ята. Яхшы мейва бермеген эр бир терекни кесип, атешке ташларлар.
Ким Менде олмаса, кесильген пытакъ киби атыладжакъ ве къуруйджакъ. Бойле пытакъларны джыйып, атешке атып якъалар.
Алланы акъылда тутмагъа бир шей саймагъанлары ичюн, Алла оларны бозукъ акъыл укюмине берди, ве олар разылыкъ олмагъан ишлерни япып башладылар.
Олар фикирсиз, имансыз, къатты юрекли ве мераметсиз адамлар.
Оларны унутмайып тутунъыз. Онынъ ичюн башкъа халкълар сизни акъыллы ве анълагъан, деп саяджакълар. Бутюн бу низамнамелер акъкъында эшиткенинен, олар: «Ялынъыз бу миллет – акъыллы ве анълагъан халкътыр!» – дерлер.
бизге башкъа халкъларнен лаф этмеге, шу халкъларгъа къуртулмагъа ёл бермейлер ве, бойледже, озь гуналарынынъ ольчюсини арттыралар. Лякин ахыр-сонъу Алланынъ гъазабы башларына тюшти.
Мерамет косьтермеген адам мераметсизликнен суд этиледжек. Мерамет исе укюмден устюн келе.