17 Юклю къадын догъып башлагъанда, агърылардан насыл чекишип, яйгъара, бизлер де Сенинъ огюнъде ойле эдик, я РАББИм!
Апайгъа РАББИ: – Юклю олгъан вакътынъны зияде дертли этеджегим. Къыйналып бала тападжакъсынъ. Сен акъайынъны арзулайджакъсынъ, амма о, сенинъ эфендинъ оладжакътыр, – деди.
Мени къувалагъанлар эр тарафтан мени сарып алгъанда, белялы куньлерде не ичюн къоркъаджагъым?
Дешет тюбюнде къаладжакълар, оларны дерт ве агъры сараджакъ. Догъургъан апай киби чекишеджеклер, бири-бирине шашып бакъаджакълар, бетлери къызараджакъ.
Шунынъ ичюн белимни аджджы агъры тутты, дерди туткъан къадын киби, дерттен чекишем. Эшиткенимден мен пек кедерлендим, корьгенимден пек къасеветлендим.
Олар келип, бойле дедилер: – Хизкия шойле дей: «Бу кунь – сыкъынты, джеза ве масхаралыкъ куню. Балаларнынъ догъаджакъ вакъты кельди, амма догъурмагъа кучь ёкъ.
Соранъыз да, бакъынъыз, акъай киши бала тапып олурмы? Ойле олса, не ичюн догъгъан апай киби эр акъайнынъ къолларыны беллеринде корем? Не ичюн чырайлар ап-акъ кесильди?
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
– Олар акъкъында хабер кельгенинен, рухтан тюштик. Догъургъан къадынны киби, бизни агъры ве дерт сарды.
Бала догъгъан къадын дертлер чеке, чюнки онынъ вакъты кельди. Амма бала догъгъандан сонъ, дертлерини унута, чюнки дюньягъа янъы адамнынъ кельгенине къувана.
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.
Къадын юклю эди, агърыдан къычыра ве чекишип бала догъа эди.