4 Сен фукъарелерни сакълайсынъ, сыкъынты вакътында гъариплерни къорчалайсынъ, боранда сакъланув ерни бересинъ, сыджакъта салкъын ёллайсынъ. Залымларнынъ гъазабы – сувукъ авада боран киби,
Душманым: «Оны енъдим», – демесин, аякъларым тайгъанда, мени къувгъанлар севинмесин.
О ерде укюм этмек ичюн тахтлар къоюлды, Давут падиша союнынъ тахтлары.
Омюр чокърагъы Сендедир; Сенинъ нурунъдан биз ярыкъ коремиз.
Аджеба олар озьлери адалетсиз япкъанлары ичюн джезадан къуртуладжакълармы? Эй, Алла, ачувынъны косьтерип, халкъларны ерге тюшюр!
Мытлакъа, бошуна мен юрегимни темиз сакълагъаным, бошуна къолларымны къабаатсыз туткъаным.
Олар ольмегендже азап чекмейлер, беденлери де сап-сагълам.
Эзиетленгенлер ичюн РАББИ – сыгъынакътыр, беля заманларда О – сакъланмакъ ичюн ердир.
Зебур. Раатлыкъ куню ичюн йыр.
Фукъарелерни адалетнен суд этеджек, ер юзюнде эзиетленгенлернинъ ишлеринде догърулыкънен къарар чыкъараджакъ. Таякънен ургъан киби, дюньяны сёзлеринен ураджакъ, яман адамларны агъызнынъ айткъанларынен ольдюреджек.
Халкъларнынъ хаберджилерине не айтмакъ керек? – Сионнынъ темелини РАББИ къойды, чекиштирильген халкъ анда сакъланаджакъ!
«Огют беринъиз, къарар чыкъарынъыз, уйле сыджагъында терек талдасы къорчалагъан дайын, бизни белядан къорчала, къувалангъанларны сакъла, къачакъларны сатма.
Сени къуртаргъан Алланъны унуттынъ, сени сакълагъан Къаянъны акъылынъа кетирмединъ, бунынъ ерине шенълендирген багъларны осьтюрдинъ, ябан юзюм пытагъындан чубукъ сачтынъ.
Юзюмлик Манъа ишансын, Меннен муаббет яшасын, тынчлыкъ-аманлыкъ яшасын.
Суд эткенлерге О, адалет рухуны береджек, шеэр къапуларында душманларнен дженклешкенлерге О, юрек оладжакъ.
Алчакъгонъюллилер РАББИде кене къуванаджакъ, фукъарелер Исраильнинъ Азизине шенъленеджеклер.
Къоркъунчлы залымлар ёкъ оладжакъ, мыскъылджылар гъайып оладжакъ, акъсызлыкъ япкъанлар эписи къырыладжакъ.
Сайысыз душманларынъ – уфакъ тозгъа, къоркъунчлы ордулар – ель алып кеткен кепекке ошайджакъ. Бу апансыздан, бир аньде оладжакъ.
Эр бири ельге къаршы бир къорув киби, борандан сакъланув ери, сувсуз топракъта бир чокъракъ, къуругъан топракътаки юксек къаянынъ аткъан талдасы киби оладжакъ.
юксекликте ерлешеджек, янына барылмаз къаяларда сакъланаджакъ, керекли ашлары оладжакъ, суву да битмейджек.
Я РАББИ! Бизни аджы! Санъа ишанамыз! Бизге эр саба-танъда такъат бер, бизни сыкъынты заманда къуртар!
Алланынъ Мелеги келип, Ашшур ордусынынъ 185 000 аскерини къырды. Адамлар саба тургъанда, бутюн аскерлер олип-серилип ята эди.
РАББИ бойле дей: – Кучьлюнинъ элинден эсирлер алынаджакъ, зорбанынъ гъанимети олгъанлар да къуртарыладжакъ. Душманларынъа къаршы Мен чыкъаджагъым, Мен огъулларынъны къуртараджагъым.
Фигъан къопаргъанынъда, топлагъан путларынъ сени къуртарып олурмы? Ель оларнынъ эписини алып кетеджек, оларны бир уфюрюв савураджакъ. Меним къорчалавымны къыдыргъанлар исе ерни аладжакълар, азиз дагъымнынъ сабылары оладжакълар.
Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
О, сизге азиз ер киби, эм де йыкътырыджы таш киби оладжакъ. Исраильнинъ эки падишалыгъы бу къаягъа сюрюнеджеклер! Ерусалимде яшагъанларгъа О, къапкъан ве тузакъ киби оладжакъ;
– Я РАББИ! Сен меним кучюмсинъ, беля куню мени къорчалайсынъ ве сакълайсынъ. Дюньянынъ кенарларындан Санъа халкълар келип: «Деделеримиз бизге къалдыргъанлары – ялынъыз яланлар, бош шейлер ве файдасыз путлар, – дейджеклер.
Сен бутюн ордунънен берабер ве башкъа халкъларынънен берабер боран киби котериледжексинъ, булут киби ерни къапатып келеджексинъ.
Амма тек саде ве алчакъгонъюлли халкъны сагъ къалдыраджагъым, олар РАББИге ишанып яшайджакъ.
Севимли агъа-къардашларым, динъленъиз: бу дюньянынъ фукъарелерини сайлагъан Алла Озю дегильми? О, оларны иманда зенгин япты ве севгенлерге сёз берильген Падишалыгъыны берди.