1 Я РАББИ! Сен Меним Алламсынъ, Сени юксельтип, Адынъны макътарым. Сен аджайип ишни яптынъ, эвель-эзельден ниет эткенинъни толусынен беджердинъ.
Догъруларгъа къаранлыкъта да нур сачылыр, мераметли, шефкъатлы ве адалетли о.
Джаным кедерден иримекте, Сёзюнънен мени къуветлендир!
Эльхамдюлилля! Эй, джаным, РАББИни макъта!
РАББИ Ерусалимни янъыдан къура, О, Исраильнинъ сюргюнлерини джыя.
Мен дедим: «Манъа мерамет эт, я РАББИ! Мен Санъа къаршы гуна япкъан олсам да, джанымны яхшы эт.
Душманларым мени яманлап: “Не вакъыт олер де, не вакъыт онынъ ады ёкъ олур?” – дейлер».
Халкъларнынъ мырзалары топландылар, Ибраимнинъ Алласынынъ халкъына къошулдылар, чюнки ер юзюнинъ къалкъанлары Алланынъкидир! О, юксек котерильгендир!
Ехудада Алла беллидир, Исраильде Онынъ Ады улу.
Къомшуларымыз бизни масхара этелер, этрафымыздакилер бизни мыскъыллайлар ве акъарет этелер.
Алланынъ адамы Мусанынъ дувасы.
РАББИ – Падишадыр, титресин халкълар! Керувлар устюнде отура О, ер юзю къалтырасын!
РАББИ хайырлыдыр! Онынъ мерамети эбедийдир! Несильден несильге О, ишанчлы!
РАББИ – меним къудретим, меним макътав тюркюмдир, О, манъа къуртулыш берди. О, меним Аллам, Оны макътарым! О, бабамнынъ Алласы, Онынъ Адыны юксельтирим.
Инсафлыгъы – белине багълагъан къушакъ киби, ишанчлылыгъы – янбашына багълагъан къушакъ киби оладжакъ!
О куню бойле дейджексинъ: – Я РАББИ! Санъа шукюрлер олсун! Сен манъа ачувлана эдинъ, амма ачувынъ ятышып, юрегимни алдынъ.
Я РАББИ-Таалямыз! Сенден гъайры башкъа падишалар бизге башлыкъ этти, амма ялынъыз Санъа, Сенинъ Адынъа ибадет этемиз.
Я РАББИ! Къарарларынъ ёлунда кетип, Санъа ишанамыз! Адынъны чагъырмагъа, Сени тюшюнмеге – джанларымызнынъ истегидир!
Буларнынъ эписи – Ордулар РАББИсининъ эмиридир. О, энъ аджайип акъыл огретиджидир, акъылы буюктир!
Насыл ола да, сен, Якъуп, не ичюн сен, Исраиль, бойле айтасынъыз: «Башыма нелер тюшкени РАББИден сакълыдыр, манъа адалетнен бакъсынлар деп, Алла къасевет этмей».
Башындан башлап сонъунадже оладжагъыны хабер этем, къадимий заманлардан даа олмагъан шейлер акъкъында айтам: – Ниетлерим оладжакъ, истеген эр шейни япаджагъым.
Куньдогъуштан, узакъ мемлекеттен йыртыджы къушларны чагъырдым, ниетлеримни беджереджек адамны алып кетирдим. Мен айттым ве мытлакъа беджереджегим, ниетлендим ве япаджагъым.
Амма мен: «Бошуна хызмет эттим, – дедим. – Кучюмни ич бир шейге, бошуна масраф эттим. Амма РАББИ манъа мытлакъа адалет косьтереджек, Аллам мытлакъа мукяфатлайджакъ».
Якъупны Озюне къайтармагъа, Исраильни Озюне топламагъа, догъгъанымдан берли РАББИ мени Озь къулу япты. РАББИнинъ козюнде шурет къазандым, Аллам – меним кучюмдир. Шимди О, дей:
РАББИде буюк къуванч тападжагъым, Аллам ичюн джаным шенъленеджек. О манъа къуртулыш урбаларыны, инсафлыкъ урбасыны кийдирди. Киевге, руханийге киби, башыма сарыкъ къойды, бир келинни киби, ильванларнен безетти.
О заман Ешая бойле деди: – Эй, Давутнынъ эви, динъленъиз! Не, сизлерге адамларны къыйнамакъ азлыкъ эттими? Даа Алламны да къыйнамагъа истейсинъизми?
О заман сиз тойгъандже ашарсынъыз, сизлер ичюн аджайип шейлер япкъан Алланъыз РАББИнинъ Адыны шуретлейджексинъиз. Сонъ халкъым эбедиен масхара олмайджакъ.
Алла адам дегиль, О, ялан сёйлемез. Алла инсан огълу дегиль. О, тюшюнджесини денъиштирмез. Айтып да, япмазмы? Сёз берип де, ерине кетирмезми?
Онда биз Алланынъ халкъы олдыкъ; эписини Озь истегинен беджерген Алла буны япмагъа эвельден къарар чыкъарды.
Олар Алланынъ къулу Мусанынъ йырыны ве Къозунынъ йырыны айтып, бойле дей эдилер: – Рабби-Тааля, Къудретли Алла! Сенинъ ишлеринъ буюк ве аджайиптир. Халкъларнынъ Падишасы! Сенинъ япкъанларынъ догъру ве акътыр.
Ондан сонъ кок ачылып, мына, бир беяз ат тургъаныны корьдим. Атлынынъ Ады Ишанчлы ве Акъикъий эди. О, адалетли суд ве дженк эте.
– Амин! Эйилик ве шурет, икметлик, шукюр, шереф, кучь ве къудрет, эбедиен бизим Алламыздадыр! Амин!