4 Онынъ ичюн айттым: «Быракъынъыз мени, аджджы-аджджы агълайым, манъа юрек бермеге ашыкъманъыз, халкъым гъайып олды да!»
Мордекъай эр олып кечкен шейни бильген сонъ, озь урбаларыны йыртты, устюне чувал токъумасыны кийди, озь башына куль септи, шеэрнинъ меркезине барды ве къычырып аджджы сеснен агълап башлады.
Агъзымны ачып, кинаели икяе айтарым, къадимий сырларны беян этерим:
Сокъакъларында чувал токъумаларына сарылалар, дамларда ве мейданларда эр кес агълай, эр кес козьяш ичинде богъула.
Бакъынъыз, кучьлю адамлар сокъакъларда ярдымгъа чагъыралар, барышыкъ шартнамесини тизеджек олгъан эльчилер аджджы-аджджы агълайлар.
Эгер бунъа къулакъ асмасанъыз, кибирлилигинъиз ичюн джаным гизли ерде агълайджакъ, окюр-окюр къычыраджакъ козьлерим аджджы козьяш тёкеджек, РАББИнинъ халкъы эсирге алынаджакъ.
РАББИ бойле дей: – Рама шеэринде бир сес эшитиле, агълав ве аджджы къыямет! Балалары артындан Рахель агълай, тынчланмагъа истемей; онынъ балалары ёкъ энди!
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
Эй, халкъымнынъ къызы! Чувал токъумасына сарыл, тозгъа йыкъыл. Бирден-бир огълунъны джойгъан киби, аджджы-аджджы агъла; гъайып этиджи бизге апансыздан келеджек.
Къасеветимде ич кимсе гонълюмни алмаз, юрегим такъаттан кесиле.
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Ашыкъып кельсинлер де, бизлер ичюн агъласынлар, козьлеримиз козьяш тёксюн, кирпиклеримизден сувлар акъсын.
Козьлерим агъламакътан кёр олды, ичим-багърым къайнай, халкъымнынъ къызы гъайып олгъаны ичюн, юрегим яна; балаларнен сабийлер шеэр сокъакъларында ачлыкътан эслерини джоялар.
Къылыч темизленмек ичюн, эльге алмакъ ичюн берильди. Эм къайралгъан, эм темиз къылыч ольдюргеннинъ элине берильди.
Олар сенинъ ичюн башларыны тыраш этеджеклер, чувалдан япылгъан урбаларны киеджеклер, аджджы козьяшлар тёкип, юреклери сызлап, сенинъ акъкъынъда агълайджакълар.
Шунынъ ичюн мен окюр-окюр агълайджагъым, чыплакъ ве ялынаякъ юреджегим, шакъал киби улуйджагъым, байкъуш киби къычыраджагъым.
«Рама шеэринде бир сес эшитиле, агълав ве аджджы къыямет! Рахель балалары артындан агълай, тынчланмагъа истемей; онынъ балалары ёкъ энди!»
О дакъкъада Исанынъ онъа: «Хораз къычырмаздан эвель, сен учь кере Менден вазгечеджексинъ», – деген сёзлери Пётрнынъ эсине тюшти. Тышкъа чыкъып, о окюр-окюр агълады.
Бизлер исе эр шейни озь козюнен корьген адамлардан, Сёзнинъ хызметчилеринден билип,
Иса Ерусалимге якъынлашкъанда, шеэрни корип, онынъ алына козь яш тёкти ве: