23 Мен ойле япарым ки, о, диваргъа къакъылгъан мых киби, къатты тураджакъ, бабасынынъ союна шурет ве шереф кетиреджек.
Энди исе Алламыз РАББИ бизге къыскъа вакъыткъа эйилик япты, бир къачымызны къуртарды, Озь азиз еринде ерлешмеге бизге ёл ачты. Алламыз козьлеримизге ярыкъ берди, бизни къуллукъта бираз джанландырды.
Ехудалы Мордекъай Ахашверош падишадан сонъ экинджи адам эди. Ехудалыларнынъ арасында о, буюк адам эди. О, халкъы ичюн яхшылыкъ къыдыра ве бутюн миллетининъ аманлыгъыны истей эди. Шунынъ ичюн чокъ агъа-къардашлары оны пек севе эдилер.
Эгер сен шимди агъзынъны ачмасанъ, ярдым ве къуртулыш ехудалыларгъа башкъа ерден келир. Сен ве бабанънынъ сою исе гъайып оладжакъсынъыз. Ким бильсин, бельки сен тамам бойле вакъыт ичюн къыраличе олдынъ?»
Козьлерини догъру адамлардан айырмаз, оларны юксельтир ве падишалар оларакъ эбедиен тахткъа отуртыр.
Икметлининъ сёзлери – инелер ве къакъылгъан мыхлар дайын, оларны топлагъанлар да – бир чобандандыр.
Бабанынъ бутюн сою, балалары ве торунлары онынъ шуретинен файдаланаджакъ, эписи онъа багълы оладжакъ. Буюк ве уфакъ савутлар, чешит тюрлю гугюмлер мых устюнде асылгъан дайын, сой-сопларынынъ шурети онъа асыладжакъ.
Амма сонъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси, – къатты ерде пекинген мых, еринден къыбырдап, чыкъаджакъ ве тюшеджек, онъа асылгъан юк де гъайып оладжакъ. РАББИ бойле дей.
Олардан темельташ, олардан мых, олардан дженк яйы, олардан бутюн халкъ башлыкълары чыкъаджакъ.
Енъеджек адамгъа Меннен берабер тахтымда отурмагъа ер берерим. Чюнки Мен де енъип, Бабамнен берабер Онынъ тахтында отурдым.
Йыкъылгъанны топракъ тозундан котересинъ, чулсузны чёплюк арасындан чыкъарасынъ, оларны мырзаларнынъ янында отуртасынъ, оларгъа шуретли тахтны мирас оларакъ бересинъ. Ернинъ темелини Сен, РАББИ, къойдынъ, онынъ устюнде дюньяны ерлештирдинъ.